Quantcast
Channel: Galizeando
Viewing all 33 articles
Browse latest View live

Galizeando pola Ría de Arousa

$
0
0

Este domingo aproveitamos o bo tempo para facer un percorrido pola Ría de Arousa, a maior das rías que temos en Galicia. Esta ría é famosa pola súa riqueza mariña, sendo a zona de maior producción de mexilón de todo o mundo, cultivado nas innumerables bateas que podemos atopar na mesma.


Nela podemos ver numerosas illas e illotes entre os que destacan a Illa de Arousa, A Toxa (famosa polo seu coñecidísimo balneario), Sálvora, Cortegada ou Rúa.

Preto desta última, atopamos o illote de Areoso, de case 9 hectáreas, zona natural protexida que merece especial atención porque está constituído case completamente de area fina, co cal asemella unha duna xurdida do mar. Atópase a 1,4 km ó oeste da Illa de Arousa á cal pertence administrativamente. Na súa parte máis alta áchanse os restos de varios dólmenes ou túmulos megalíticos polo cal a zona está valada para que a xente que se despraza a disfrutar do bo tempo non poida acceder, aínda que desgraciadamente moitos non o respetan. Por este motivo tómanse medidas de protección para reducir o número de bañistas na zona e de embarcacións que acoden ó illote de forma masificada cando o tempo o permite. Con elas preténdese rematar ca importante degradación que ven sufrindo desde fai anos tanto da súa superficie coma dos seus fondos mariños. No interior do illote tamén podemos atopar unha colonia grande de gaviotas e outras aves mariñas.


As súas augas son bastante "frescas" polo que tiven que botar man do traxe de neopreno, pero a súa claridade e transparencia invitan a mergullarse nas mesmas, por eso sempre digo que é o Caribe Galego, un queda encandilado observando os seus fondos mariños e a súa area branca e fina que non ten nada que envidiar ós máis famosos destinos turísticos. Tamén tivemos a gran sorte de ver arroaces, os cales sóense deixar ver polas cercanías.


Un espectáculo que non te podes perder!!



EN CASTELLANO.


Este domingo aprovechamos el buen tiempo para hacer un recorrido por la Ría de Arousa, la mayor de las rías que tenemos en Galicia. Esta ría es famosa por su riqueza marina, siendo la zona de mayor producción de mejillón de todo el mundo, cultivado en las innumerables bateas que podemos encontrar en la misma. 


En ella podemos ver numerosas islas e islotes entre los que destacan la Isla de Arousa, A Toxa (famosa por su conocidísimo balneario), Sálvora, Cortegada o Rúa.

Cerca de esta última, nos encontramos con el islote de Areoso, de casi 9 hectáreas, zona natural protegida que merece especial atención porque está constituído casi completamente de arena fina, con lo cual asemeja una duna surgida del mar. Se encuentra a 1,4 km al oeste de la Isla de Arousa a la cual petenece administrativamente. En su parte más alta se hallan los restos de varios dólmenes o túmulos megalíticos por lo cual la zona está vallada para que la gente que se desplaza a disfrutar del buen tiempo no pueda acceder, aunque desgraciadamente muchos no lo respetan. Por este motivo se toman medidas de protección para reducir el número de bañistas en la zona y de embarcaciones que acuden allí de forma masificada cuando el tiempo lo permite. Con ellas se pretende terminar con la importante degradación que viene sufriendo desde hace años tanto de su superficie coma de sus fondos marinos. En el interior del islote también podemos encontrar una colonia grande de gaviotas y otras aves marinas.


Sus augas son bastante "frescas" por lo que tuve que echar mano del traje de neopreno, pero su claridad y transparencia invitan a sumergirse en las mismas, por eso siempre digo que es el Caribe Gallego, uno se queda encandilado observando sus fondos marinos y su arena blanca y fina que no tiene nada que envidiar a los más famosos destinos turísticos. También tuvimos la gran suerte de ver un grupo de arroaces, los cuales se suelen dejar ver por las cercanías. 


Un espectáculo que no te puedes perder!!




Galizeando por Compostela

$
0
0

Que podo dicir para que veñades a visitar Santiago? Eu creo que é un dos poucos lugares que non necesita presentación, pero por se alguén anda despistado recordareivos algunhas das razóns polas que non podes deixar de vir a esta cidade:


Como non, a súa Catedral en honra ó Apóstolo Santiago, o cal a convirteu nun dos principais centros de peregrinación na Idade Media a través do tan coñecido Camiño de Santiago. Unha curiosidade: no 1122, o papa Calixto II declarou que sería "Ano Santo" tódolos anos nos que o 25 de xullo (día de Santiago) coincidira en domingo. Todos os días chegan a Santiago centos de peregrinos desexosos de ver a Catedral por algunha das numerosas rutas polas que podes facer o camiño: Camiño Francés, Camiño Primitivo, Camiño do Norte, Vía da Prata, Camiño Mozárabe, Camiño Portugués, Camiño Inglés ... Podedes atopar máis información sobre os camiños no seguinte enlace: http://www.caminosantiago.org/cpperegrino/caminos/caminos.asp



Por se non o sabes, nestes momentos están con tarefas de restauración e aínda poderedes ver a andamiaxe durante uns meses máis. Máis información no seguinte enlace: http://www.abc.es/local-galicia/20131102/abci-claves-restauracion-catedral-santiago-201310311211_1.html

Ah, por certo, un dato cultural importante: Santiago de Compostela foi declarado pola Unesco Patrimonio Cultural da Humanidade no ano 1985 e o seu Camiño no 1993. Outras das conderacións otorgadas son:


  • 1992. Premio Firenze outorgado polo Centro Culturale Firenze Europa o 5 de decembro de 1992. Patrocina: Comune de Florencia.
  • 1996. Premio Gubbio 1996. Convocado cada tres anos pola Asociación Nacional de Centros Histórico Artísticos de Italia (ANCSA) e polo Concello de Gubbio. Concedido ó programa Ponte de Rehabilitación de Vivendas da Cidade Histórica de Santiago de Compostela.
  • 1998. Premio Europeo de Urbanismo. Concedido pola Comisión Europea na categoría de planificación local, despois de competir con 130 actuacións de todo o continente.
  • 2001. Premio Torre Guinigi. Concedido pola cidade italiana de Lucca (Toscana) polos traballos de recuperación da cidade histórica desenvolvidos nos últimos anos.
  • 2002. Premio Boas Prácticas (ONU). Obtido no IV Concurso Internacional de Boas Prácticas das Nacións Unidas pola planificación da protección e rehabilitación da Cidade Histórica de Compostela.
  • 2004. Premio Príncipe de Asturias á Concordiaó Camiño de Santiago como lugar de peregrinación e de encontro entre persoas e pobos que, a través dos séculos, convirteuse no símbolo de fraternidade e vertebrador da conciencia común europea.
  • 2006. Premio Bandeira Verde-Cidade Sostible. Concedido pola Federación de Usuarios e Consumidores Independentes e apoiado polo Ministerio de Medio Ambiente a través da Fundación Biodiversidade. Este galardón recoñece a labor dos concellos españois que de maneira eficiente camiñan cas súas actuacións cara a sostibilidade.

Pincha neste enlace e poderás ver a totalidade de galardóns outorgados a Santiago de Compostela: http://www.santiagodecompostela.org/turismo/interior.php?txt=t_patrimonio&lg=cas
 

Bares e restaurantes da cidade: dispón dunha oferta moi ampla donde poderás degustar e saborear a gastronomía típica galega con productos de excelente calidade.  Polo xeral poderás beber un viño ou unha cervexa por entre 2 euros e 2,50 coa súa correspondente tapa, pero despois están donde son máis xenerosos ou algo máis escuetos. Persoalmente eu recomendo As Bodeguillas (San Lázaro, San Roque e Santa Marta). As tapas son abundantes e os prezos razonables e a súa carta paréceme moi variada e orixinal. Poderás degustar entre outras cousas dunha ensalada de vieiras con gambas ou dun revolto de champiñóns, wakame e ourizos. Consulta a súa páxina web: http://bodeguilladesanroque.com/  Tamén recomendo A Gamela, un pequeno recuncho na zona vella, preto de Cervantes. Ten una carta fundamentada en racións: setas, tortillas, revoltos e os tradicionais bocadillos: http://agamela.com/   



EN CASTELLANO.

Que puedo decir para que vengáis a visitar Santiago? Yo creo que es uno de los pocos lugares que no necesita presentación, pero por si alguien anda despistado, os recordaré algunas de las razones por las que no podéis dejar de venir a esta ciudad:


Como no, su Catedral en honor al Apóstol Santiago, el cual la ha convertido en uno de los principales centros de peregrinación en la Edad Media a través del tan conocido Camino de Santiago. Una curiosidad: en el 1122, el papa Calixto II declaró que sería "Año Santo" todos los años en los que el 25 de julio (día de Santiago) coincidiera en domingo. Todos los días llegan a Santiago cientos de peregrinos deseosos de ver la Catedral por alguna de las numerosas rutas por las que podéis hacer el camino: Camino Francés, Camino Primitivo, Camino del Norte, Vía de la Plata, Camino Mozárabe, Camino Portugués, Camino Inglés ... Podéis encontrar más información sobre los caminos en el siguiente enlace: http://www.caminosantiago.org/cpperegrino/caminos/caminos.asp



Por si no lo sabéis, en estos momentos están con tareas de restauración y aún podréis ver los andamios durante unos meses más. Más información en el siguiente enlace:http://www.abc.es/local-galicia/20131102/abci-claves-restauracion-catedral-santiago-201310311211_1.html

Ah, por cierto, un dato cultural importante: Santiago de Compostela fue declarado por la Unesco Patrimonio Cultural de la Humanidad en el año 1985 y su Camino en el 1993. Otras de las conderaciones otorgadas son:


  • 1992. Premio Firenze otorgado por el Centro Culturale Firenze Europa el 5 de diciembre de 1992. Patrocina: Comune de Florencia.
  • 1996. Premio Gubbio 1996. Convocado cada tres años por la Asociación Nacional de Centros Histórico Artísticos de Italia (ANCSA) y por el Ayuntamiento de Gubbio. Concedido al programa Ponte de Rehabilitación de Viviendas de la Ciudad Histórica de Santiago de Compostela.
  • 1998. Premio Europeo de Urbanismo. Concedido por la Comisión Europea en la categoría de planificación local, después de competir con 130 actuaciones de todo el continente.
  • 2001. Premio Torre Guinigi. Concedido por la ciudad italiana de Lucca (Toscana) por los trabajos de recuperación de la ciudad histórica desarrollados en los últimos años.
  • 2002. Premio Buenas Prácticas (ONU). Obtenido en el IV Concurso Internacional de Buenas Prácticas de las Naciones Unidas por la planificación de la protección y rehabilitación de la Ciudad Histórica de Compostela.
  • 2004. Premio Príncipe de Asturias a la Concordia al Camino de Santiago como lugar de peregrinación y de encuentro entre personas y pueblos que, a través de los siglos, se convirtió en el símbolo de fraternidad y vertebrador de la conciencia común europea.
  • 2006. Premio Bandera Verde-Ciudad Sostenible. Concedido por la Federación de Usuarios y Consumidores Independientes y apoyado por el Ministerio de Medio Ambiente a través de la Fundación Biodiversidad. Este galardón reconoce la labor de los municipios españoles que de manera eficiente caminan con sus actuaciones cara la sostenibilidad.

    Pincha en este enlace y podrás ver la totalidad de galardones otorgados a Santiago de Compostela: http://www.santiagodecompostela.org/turismo/interior.php?txt=t_patrimonio&lg=cas
     

    Bares y restaurantes de la ciudad: dispone de una oferta muy amplia donde podrás degustar y saborear la gastronomía típica gallega con productos de excelente calidad.  Por lo general podrás beber un vino o una cerveza por entre 2 euros y 2,50 con su correspondiente tapa, pero después están dónde son más generosos o algo más escuetos. Personalmente yo recomiendo As Bodeguillas (San Lázaro, San Roque y Santa Marta). Las tapas son abundantes y los precios razonables y a su carta me parece muy variada y original. Podrás degustar entre otras cosas de una ensalada de vieiras con gambas o de un revuelto de champiñones, wakame y erizos. Consulta su página web en: http://bodeguilladesanroque.com/  También recomiendo A Gamela, un pequeño lugar en la zona vieja, cerca de Cervantes. Tiene una carta fundamentada en raciones: setas, tortillas, revueltos y los tradicionales bocadillos: http://agamela.com/   



    Galizeando polo Parque das Illas Atlánticas - Illa de Sálvora

    $
    0
    0

    A illa de Sálvoraé evocadora de naufraxios e de lendas. Na actualidade pertence á parroquia de Aguiño (Ribeira) e é a grande descoñecida das Illas que forman parte do Parque Nacional Marítimo-Terrestre das Illas Atlánticas porque non chega en todo o ano ningún servizo regular de transporte de pasaxeiros, aínda que si hai empresas que realizan visitas guiadas. O único lugar donde está permitido fondear e desembarcar –logo do permiso do Parque– é a Praia do Castelo ou Praia do Almacén, donde se levanta a estatua da Sirena dos Mariño. O faro de Sálvora, os restos da antiga factoría de salazón, un pequeno castelo propiedade do marqués de Revilla e un monumento á muller son os seus únicos referentes culturais.

    Fonte: www.viajerosexpress.com

    Historia: no 1120 a illa foi invadida por naves sarracenas que se refuxiaron nela esperando reforzos cando se dispoñían a invadir estas terras. Pero a tardanza daquela axuda, fixo que os navíos cristiáns enviados por orde do arcebispo de Santiago se apoderasen das naves invasoras, freando por longo tempo estas incursións. A partir de entón, esta illa descoñecida comeza a ser ambicionada pola nobreza. O desinterese do Cabildo Compostelán por Sálvora, fixo que a partir desa época, os veciños de Carreira foran ocupando a illa para utilizala como terreos de cultivo, chegando a establecerse nela anos máis tarde.

    O señorío da illa correspondíalle aos Fandiño e aos Mariño, que ordenaron a poboación da illa ata que pasaron a propiedade ao marquesado de Revilla. No ano 1770, o comerciante coruñés D. Jerónimo de Hijosa instalou por poder unha fábrica de secado e salgadura de peixe, á que en 1960 se lle engadiron dúas torres e ameas, e hoxe é coñecida como O Almacén, sendo a primeira factoría de salgadura de Galicia.

    A principios do século XIX, as dificultades económicas fan que os habitantes de Carreira se despracen á illa para traballar como caseiros de explotacións agrícolas e gandeiras. Consolídase unha pequena aldea con oito casas en torno a unha praza e dúas fontes de auga potable. A poboación era de 60 persoas e coñecíaselles polo nome da casa que habitaban.

    Sálvora e o Concello de Riveira foron honrados como "moi humanitarios", e especialmente tres mulleres foron condecoradas como Heroínas de Sálvora, polo auxilio aos náufragos do vapor-correo "Santa Isabel", logrando salvar a vida de 53 persoas e que deixaría tras de sí un rastro de 213 mortos. A fazaña valeulles varias medallas ao mérito así como o recoñecemento de Moi nobre, moi leal e moi hospitalariaá vila de Riveira, concedido polo rei Alfonso XII. Fronte ao faro, pódese ver a pedra de Lapegar, causante do naufraxio aquela noite de temporal do 2 de xaneiro do ano 1921. Vivían entonces na aldea 59 persoas, e a metade delas estaba nos pobos da costa celebrando as festas navideñas cando aconteceu o suceso. Aquel mesmo ano inaugurouse o actual faro. Podes saber máis desta historia no enlace: http://salgueiras.blogspot.com.es/2011/04/las-heroinas-de-salvora.html

    No 1958 a familia Otero-Goyanes recuperou a propiedade da illa, xunto cos illotes de Vionta e Noro sendo o prezo de compra ao Estado Español de 1.293.758 pesetas da época. Ata o ano 1960, os veciños de Carreira levaban en barcas o gando para pastar nos prados. O último habitante abandonou a aldea no 1972.

    Lendas: no frontal da Illa pódese ver a estatua dunha serea: a serea de Sálvora. Chámase Mariña e é a nai dos primeiros propietarios da illa, os Mariño. A escultura data de 1968  e é obra do escultor burgalés Ismael Ortega Martín, que a fixo por encargo de Joaquín Otero-Goyanes, marqués de Revilla, herdeiro descendente dos primeiros propietarios da illa. A lenda da serea de Sálvora explica a orixe desta familia quenes na segunda metade do século XX convertiron a antiga fábrica de salgadura nun pazo e a taberna do pobo na capela anexa. 
    Fonte: tysmagazine
    Conta a lenda que a serea Mariña foi encontrada na praia polo cabaleiro don Froilaz, que deseguida descubreu que era muda; casouse con ela e froito daquela relación naceu Mariño. Preocupado pola mudez da súa muller, don Froilaz confiou o seu pesar ao abade, e este aconselloulle que lle provocara unha forte emoción que puidera devolverlle a fala. O nobre acendeu entón unha fogueira e nun momento no que Mariña se achegou co seu fillo en brazos arrebatoullo e simulou botalo ao lume, o que causou a reacción esperada, e Mariña pronunciou o seu primeiro son.


     EN CASTELLANO.

    La isla de Sálvora es evocadora de naufragios y de leyendas. En la actualidad pertenece a la parroquia de Aguiño (Ribeira) y es la gran desconocida de las Islas que forman parte del Parque Nacional Marítimo-Terrestre de las Islas Atlánticas porque no llega en todo el año ningún servicio regular de transporte de pasajeros, aunque sí hay empresas que realizan visitas guiadas. El único lugar donde está permitido fondear y desembarcar –previo permiso del Parque– es la Praia do Castelo o Praia do Almacén, donde se levantan la estatua de la Sirena dos Mariño. El faro de Sálvora, los restos de la antigua factoría de salazón, un pequeño castillo propiedad del marqués de Revilla y un monumento a la mujer son sus únicos referentes culturales.
    Fonte: www.viajerosexpress.com

    Historia: en el 1120 la isla fue invadida por naves sarracenas que se refugiaron en ella esperando refuerzos cuando se disponían a invadir estas tierras. Pero la tardanza de aquella ayuda, hizo que los navíos cristianos enviados por orden del arzobispo de Santiago se apoderasen de las naves invasoras, frenando por largo tiempo estas incursiones. A partir de entonces, esta isla desconocida comienza a ser ambicionada por la nobleza. El desinterés del Cabildo Compostelano por Sálvora, hizo que a partir de esa época, los vecinos de Carreira fueran ocupando la isla para utilizarla como terrenos de cultivo, llegando a establecerse en ella años más tarde.

    El señorío de la isla le correspondía a los Fandiño y los Mariño, que ordenaron la población de la isla hasta que pasaron la propiedad al marquesado de Revilla. En el año 1770, el comerciante coruñés D. Jerónimo de Hijosa instaló por poder una fábrica de secado y salazón de pescado, a la que en 1960 se le añadieron dos torres y almenas, y hoy es conocida como O Almacén, siendo la primera factoría de salazón de Galicia.

    A principios del siglo XIX, las dificultades económicas hacen que los habitantes de Carreira se desplacen a la isla para trabajar como caseros de explotaciones agrícolas y ganaderas. Se consolida una pequeña aldea con ocho casas en torno a una plaza y dos fuentes de agua potable. La población era de 60 personas y se les conocía por el nombre de la casa que habitaban.

    Sálvora y el Ayuntamiento de Ribeira fueron honrados como "muy humanitarios", y especialmente tres mujeres fueron condecoradas como Heroinas de Sálvora, por el auxilio a los náufragos del vapor-correo "Santa Isabel", logrando salvar la vida de 53 personas y que dejaría tras de sí un rastro de 213 muertos. La hazaña les valió varias medallas al mérito así como el reconocimiento de Muy noble, muy leal y muy hospitalaria a la villa de Ribeira, concedido por el rey Alfonso XII. Frente al faro, se puede ver la piedra de Lapegar, causante del naufragio aquella noche de temporal del 2 de enero del año 1921. Vivían entonces en la aldea 59 personas, y la mitad de ellas estaba en los pueblos de la costa celebrando las fiestas navideñas cuando ocurrió el suceso. Aquel mismo año se inauguró el actual faro. Puedes saber más de esta historia en el enlace: http://salgueiras.blogspot.com.es/2011/04/las-heroinas-de-salvora.html

    En 1958 la familia Otero-Goyanes recuperó la propiedad de la isla, junto con los islotes de Vionta y Noro siendo el precio de compra al Estado Español de 1.293.758 pesetas de la época. Hasta el año 1960, los vecinos de Carreira llevaban en barcas el ganado para pastar en los prados. El último habitante abandonó la aldea en 1972.

    Leyendas: en el frontal de la Isla se puede ver la estatua de una sirena: la sirena de Sálvora. Se llama Mariña y es la madre de los primeros propietarios de la isla, los Mariño. La escultura data de 1968  y es obra del escultor burgalés Ismael Ortega Martín, que la realizó por encargo de Joaquín Otero-Goyanes, marqués de Revilla, heredero descendiente de los primeros propietarios de la isla. La leyenda de la sirena de Sálvora explica el origen de esta familia quienes en la segunda mitad del siglo XX convirtieron la antigua fábrica de salazón en un pazo y la taberna del pueblo en capilla anexa.

    Fonte: tysmagazine
    Cuenta la leyenda que la sirena Mariña fue encontrada en la playa por el caballero don Froilaz, que enseguida descubrió que era muda, la hizo su esposa y fruto de aquella relación nació Mariño. Preocupado por la mudez de su mujer, don Froilaz confió su pesar al abad, y éste le aconsejó que le provocara una fuerte emoción que pudiera devolverle el habla. El noble encendió entonces una hoguera y en un momento en el que Mariña se acercó con su hijo en brazos se lo arrebató y simuló echarlo al fuego, lo que causó la reacción esperada, y Mariña pronunció su primer sonido.

    Cemiterio de San Amaro - A Coruña

    $
    0
    0

    Galizeando no Cemiterio de San Amaro: unha visita ao camposanto da Coruña. 
     
    Agora que se achega o día de Todos os Santos e a tradición de visitar aos defuntos, nós fumos visitar o cemiterio da Coruña. Tratándose dun cemiterio que mira ao mar, tiña que levar o nome dun santo navegante, San Amaro. Inaugurado en 1813, un paseo polo seu recinto é tamén un paseo pola historia e a arte funeraria de Galicia.

    "Paseo central do cemiterio"
    A visita ao cemiterio da Coruña comeza ao cruzar a portada dórica da súa entrada, pola zona relixiosa, que é tamén a de maior extensión. Nos seus panteóns e sepulturas podemos contemplar auténticas xoiasda escultura neoclásica, modernista ou gótica. Pero tamén asomarnos á historia de Galicia, xa que é un dos camposantos que reúne máis personaxes históricas destacadoscon escritores como Eduardo Pondal, Curros Enríquez ou Wenceslao Fernández Flórez, políticos como Manuel Murguía ou Alfonso Molina, pintores como Luis Seoane...

    Á esquerda do cemiterio relixioso atópase ocemiterio civil, que tamén ten acceso propio dende o exterior. Entre as curiosidades que alberga está o Monumento aos Mártires pola Liberdade, situado no lugar onde antes descansaban os restos de soldados alemáns da II Guerra Mundial, ou a tumba da personaxe que inspirou a Manuel Rivas a súa famosa novela “O lápis do carpinteiro”.

    A ruta remata ante a porta do Cemiterio Británico, pechado ao público. Construido en 1867 polo cónsul británico en Galicia para soterrar cónsules, mariños e cidadáns británicos, pero tamén doutras nacionalidades como franceses, alemáns o suizos.


    O cemiterio coruñés está incluido na Association of Significant Cementeries in Europa (ASCE),unha rede de cemiterios singulares, e na Rede Europea de Cemiterios, xa que é un dos poucos cemiterios mariños do mundo.

    Ante o éxito do turismo necrológico ou turismo de cemiterios, desde Turismo da Coruña crearon unha visita tematizada polos 200 anos de historia do recinto. Guiada pola “ánima en pena” Fiz de Cotovelo, ten lugar todos os sábados e convírtese en nocturna dúas veces ao mes. En canto poidamos escapamos a unha desas visitas nocturnas ao cementerio de San Amaro!

    Galizeando en el Cementerio de San Amaro: una visita al cementerio de A Coruña.

    Ahora que se acerca el día de Todos los Santos y la tradición de visitar a los difuntos, nosotros nos hemos ido a visitar el cementerio de A Coruña. Tratándose de un cementerio que mira al mar, tenía que llevar el nombre de un santo navegante, San Amaro. Inaugurado en 1813, un paseo por su recinto es también un paseo por la historia y el arte funerario de Galicia.

    "Paseo central del cementerio"
    La visita al cementerio de A Coruña comienza al cruzar la portada dórica de su entrada, por la zona religiosa, que es también la de mayor extensión. En sus panteones y lápidas podemos contemplar verdaderas joyas de la escultura neoclásica, modernista o gótica. Pero también asomarnos a la historia de Galicia, ya que es uno de los camposantos que reúne más personajes históricos destacadoscon escritores como Eduardo Pondal, Curros Enríquez o Wenceslao Fernández Flórez, políticos como Manuel Murguía o Alfonso Molina, pintores como Luis Seoane...

    A la izquierda del cementerio religioso se encuentra el cementerio civil, que también tiene acceso propio desde el exterior. Entre las curiosidades que alberga está el Monumento a los Mártires por la Libertad, situado en el lugar donde antes descansaban los restos de soldados alemanes de la II Guerra Mundial, o la tumba del personaje que inspiró a Manuel Rivas su famosa novela “El lápiz del carpintero”.

    La ruta termina ante la puerta del Cementerio Británico, cerrado al público. Construido en 1867 por el cónsul británico en Galicia para enterrar cónsules, marineros y ciudadanos británicos, pero también de otras nacionalidades como franceses, alemanes y suizos.



    El cementerio coruñés está incluido en la Association of Significant Cementeries in Europa (ASCE),una red de cementerios singulares, y en la Red Europea de Cementerios, ya que se trata de uno de los pocos cementerios marinos del mundo

    San Amaro tiene un montón de secretos e historias más por descubrir, pero os animamos a visitarlo y descubrirlos vosotros solos o en una visita guiada. Ante el éxito del turismo necrológico o turismo de cementerios, desde Turismo de A Coruña han creado una visita tematizada por los 200 años de historia del recinto. Guiada por el “alma en pena” Fiz de Cotovelo, tiene lugar todos los sábados y se convierte en nocturna dos veces al mes. En cuanto podamos nos escapamos a una de esas visitas nocturnas al cementerio de San Amaro!



    Autora: Lucía Cruz

    Ruta histórica polas mansións de A Comboa, en Vilagarcía de Arousa

    $
    0
    0

    Si vas pola rúa Valle Inclán en dirección a Vilaxoán podes contemplar á túa esquerda tres casas enormes  (dúas en estado ruinoso e outra todavía habitada) rodeadas dos seus respectivos macroterreos. Son miles de metros cadrados de extensión prácticamente abandoados que nos últimos tempos suscitaron algunhas iniciativas que revitalizarían considerablemente ese entorno. Estas propiedades forman parte do catálogo de edificios e elementos a conservar, dentro do Plan Xeral de Ordenación Municipal.  

    O mar chegaba ata as mansións de A Comboa -palabra que significa precisamente entrada do mar na terra-, e estas casas grandes, que ocupaban as familias podentes da época, tiñan os seus propios embarcadeiros. Esa imaxe, que se conserva nas vellas postais e fotografías en blanco e negro, empezou a cambiar para sempre en 1915, data na que comenzan as obras do gran porto comercial de Vilagarcía. Pasaron os anos, e esas mansións foron sucumbindo á ruína e ao tiempo.

    Despois da idea de construír un hotel na mansión dos duques de Terranova, agora a directiva do Liceo Casino de Vilagarcía proxecta un complexo de ocio e deporte na finca Villa Milagros. Este barrio recibeu tamén varias visitas dos reis Alfonso XII e Alfonso XIII e de feito a residencia real que a comezos do século XX se proxectou na illa de Cortegada ideouse primeiro en A Comboa.


    Villa Milagros ou Casa Calderón:

    Construeuse a finais do século XIX, cando o mar todavía bañaba A Comboa e a estrada litoral a Vilaxoán non figuraba nin nos planos. Levantada pola familia Calderón, hoxe en día é propiedade dos Fernández de la Riva, cuxa residencia está fixada en Madrid.Tras sufrir un incendio no 2002, a edificación non ofrece moito máis á vista que a súa castigada fachada. Pero o seu interés histórico é indudable, así coma o valor ambiental dos 9.000 metros cadrados que compoñen o espazo da finca. 

    Fuente: www.patrimoniovilagarcia.com
    Rehabilitar o inmoble sería, evidentemente, moi costoso. Tal vez por iso, o prezo da villa fixouse por enriba do millón de euros.

    Mansión dos duques de Terranova:

    A mansión de Medina de las Torres, coñecida popularmente coma a casa dos duques de Terranova, está deshabitada dende aproximadamente o ano 1930. Deixárona bastante amoblada conservando camas, armarios, bañeiras, todo tipo de mobles e utensilios de cociña. No seu interior tamén encontramos unha capelamoi ben conservada. Pouco a pouco fóronadesvalixando ata quedar de novo olvidada, pero un día un grupo de mozos solicitou permiso para rodar Cuando la curiosidad te mata”, un cortometraxe que desvela os misterios e os segredos que se esconden detrás das paredes da mansión. O equipo de Vídeos Creativos encargado do proxecto, quixo utilizar a curiosidade que os vilagarcianos teñen sobre a historia desta mansión privada. 

    Fuente: www.patrimoniovilagarcia.com

    O arquitecto José Luis Paulos diseñou a súa transformación nun hotel de catro estrelas, aproveitando un magnífico xardín no que medran o bambú e as secuoias, entre outras especies exóticas. A finca dispón dunha superficie de 38.000 metros cadrados, ocupados en boa parte por uns xardíns que constituíron no seu día unha absoluta referencia botánica. Pero este proxecto quedouse en nada, coma todos.


    A primeira referencia á súa construción remóntase aos anos 1881 e 1882, nunha época na que o entorno de A Comboa pertencía ao Concello de Vilaxoán. O deseño do parque que rodea a casona foi obra do mesmo xardineiro que entonces asistía á Casa Real. Sendo a duquesa niñeira de Alfonso XII, non é estraño que tanto o monarca coma o seu sucesor Alfonso XIII, se aloxasen nela en distintas ocasións. Sin ir máis lonxe, o avó de Xoan Carlos I pernoctou nas súas habitacións en 1900, con ocasión dunha visita á ría. A mansión, de feito, disfrutaba da condición de residencia real en Galicia.

    A casa da familia González Garra:

    É unha das que mellor se conserva actualmente. Foi adquirida a principios do século pasado e reformada entre os anos 1919 e 1920 añadíndolle as galerías que ten na actualidade. Coma todas as casas situadas nesta zona, o mar chegaba ata a súa porta. Posteriormente, co trazado da estrada que une Vilagarcía con Vilaxoán, o espazo quedou dividido conservando un pequeno lago artificial que transcorre por unha canalización subterránea. 


    Hoxe en día é coñecida coma "A casa do Lago".

    Vendo o estado ruinoso de dúas das tres mansións que forman parte do entorno da lagoa de A Comboa e a historia que albergan, paga a pena reflexionar porqué as deixaron chegar ata este estado tan lamentable e que ninguén fixera nada ata o día de hoxe. Varios proxectos sobre o papel pero ningún se levou a cabo ben por deixadez ou por falta de fondos. Forman parte do patrimonio de Vilagarcía e en pouco tempo van a desaparecer e con elas o seu recordo e as súas lendas e historias.


    EN CASTELLANO.

    Si vas por la calle Valle Inclán en dirección a Vilaxoán puedes contemplar a tu izquierda tres enormes casas  (dos en estado ruinoso y otra todavía habitada) rodeadas de sus respectivos macroterrenos. Son miles de metros cuadrados de extensión prácticamente abandonados que en los últimos tiempos han suscitado algunas iniciativas que revitalizarían considerablemente ese entorno. Ambas propiedades forman parte del catálogo de edificios y elementos a conservar, dentro del Plan Xeral de Ordenación Municipal.  

    El mar llegaba hasta las mansiones de A Comboa -palabra que significa precisamente entrada del mar en tierra-, y estas grandes casas , que ocupaban las familias pudientes de la época, tenían sus propios embarcaderos. Esa imagen, que se conserva en viejas postales y fotografías en blanco y negro, empezó a cambiar para siempre en 1915, fecha en que comienzan las obras del gran puerto comercial de Vilagarcía. Pasaron los años, y esas mansiones fueron sucumbiendo a la ruina y al tiempo.

    Después de la idea de construir un hotel en la mansión de los duques de Terranova, ahora la directiva del Liceo Casino de Vilagarcía proyecta un complejo de ocio y deporte en la finca Villa Milagros. Este barrio recibió también varias visitas de los reyes Alfonso XII y Alfonso XIII y de hecho la residencia real que a principios del siglo XX se proyectó en la isla de Cortegada se ideó primero en A Comboa.


    Villa Milagros o Casa Calderón:


    Se construyó a finales del siglo XIX, cuando el mar todavía bañaba A Comboa y la carretera litoral a Vilaxoán no figuraba ni en los planos. Levantada por la familia Calderón, hoy en día es propiedad de los Fernández de la Riva, cuya residencia está fijada en Madrid.Tras sufrir un incendio en el 2002, la edificación no ofrece mucho más a la vista que su castigada fachada. Pero su interés histórico es indudable, así como el valor ambiental de los 9.000 metros cuadrados que componen el espacio de la finca. 
    Fuente: www.patrimoniovilagarcia.com
    Rehabilitar el inmueble sería, evidentemente, muy costoso. Tal vez por ello, el precio de la villa se ha fijado por encima del millón de euros.


    Mansión de los Duques de Terranova:

    La mansión de Medina de las Torres, conocida popularmente como la casa de los Duques de Terranova, está deshabitada desde aproximadamente el año 1930. La dejaron bastante amueblada conservando camas, armarios, bañeras, todo tipo de muebles y utensilios de cocina. En su interior también encontramos una capillamuy bien conservada. Poco a poco la fuerondesvalijando hasta quedar de nuevo olvidada, pero un día un grupo de jóvenes solicitó permiso para rodar Cuando la curiosidad te mata”, un cortometraje que desvela los misterios y los secretos que se esconden detrás de las paredes de la mansión. El equipo de Vídeos Creativos encargado del proyecto, ha querido utilizar la curiosidad que los vilagarcianos tienen sobre la historia de esta mansión privada.

    Fuente: www.patrimoniovilagarcia.com

    El arquitecto José Luis Paulos ha diseñado su transformación en un hotel de cuatro estrellas, aprovechando un magnífico jardín en el que crecen el bambú y las secuoyas, entre otras especies exóticas. La finca dispone de una superficie de 38.000 metros cuadrados, ocupados en buena parte por unos jardines que constituyeron en su día una absoluta referencia botánica. Pero este proyecto se ha quedado en nada, como todos.



    La primera referencia a su construcción se remonta a los años 1881 y 1882, en una época en la que el entorno de A Comboa pertenecía al Ayuntamiento de Vilaxoán. El diseño del parque que rodea la casona fue obra del mismo jardinero que entonces asistía a la Casa Real. Siendo la duquesa aya de Alfonso XII, no es extraño que tanto el monarca como su sucesor Alfonso XIII, se alojasen en él en distintas ocasiones. Sin ir más lejos, el abuelo de Juan Carlos I pernoctó en sus habitaciones en 1900, con ocasión de una visita a la ría. La mansión, de hecho, disfrutaba de la condición de residencia real en Galicia.

    La casa de la familia González Garra:

    Es una de las que mejor se conserva actualmente. Fue adquirida a principios del siglo pasado y reformada entre los años 1919 y 1920 añadiéndole las galerías que tiene en la actualidad. Como todas las casas situadas en esta zona, el mar llegaba hasta su puerta. Posteriormente, con el trazado de la carretera que une Vilagarcía con Vilaxoán, el espacio quedó dividido conservando un pequeño lago artificial que transcurre por una canalización subterránea. 


    Hoy es conocida como "La casa del Lago".

    Viendo el estado ruinoso de dos de las tres mansiones que forman parte del entorno de la laguna de A Comboa y la historia que albergan, merece la pena reflexionar porqué las dejaron llegar hasta este estado tan lamentable y que nadie hiciera nada hasta el día de hoy. Varios proyectos sobre el papel pero ninguno se llevó a cabo bien por dejadez o por falta de fondos. Forman parte del patrimonio de Vilagarcía y en poco tiempo van a desaparecer y con ellas su recuerdo y sus leyendas e historias.



    Fuentes: www.patrimoniovilagarcia.com
    www.snarnia.blogspot.com.es

    O Parque do Pasatempo (Betanzos)

    $
    0
    0

    Hoxe vouvos falar do Parque do Pasatempo, lugar que tiven o pracer de descubrir este sábado pasado en compaña do meu mozo Víctor Bouzas e uns amigos ós que lle quero adicar dito post. Eles son: Horacio García, Natalia Bouso, Alba Rey, Jorge Vicente, Alba Fernández e a pequena Martina.

    É un parque construído inicialmente en 1893 e concluído en 1914 a instancias do benfeitor e emigrante brigantino Juan García Naveira. Foi unha iniciativa novidosa e única no seu xénero, precursora dos actuais parque temáticos. Un auténtico parque enciclopédico ao servizo da ilustración do pobo de Betanzos e os seus visitantes e que figuraban nas guías de viaxe da súa época.




    A parte baixa estaba custodiada por dous grandes leóns, hoxe desaparecidos, como boa parte dos elementos desta zona. Nestes xardíns, cun labirinto vexetal, un invernadoiro, numerosas fontes, estanques e estatuas, erixíase unha estatua dos propios irmáns, hoxe na praza principal de Betanzos.



    Na parte alta as estruturas distribuíanse en cinco niveis aos que se chegaba a través de escalinatas e pasos subterráneos imitando grutas prehistóricas, nas que aínda se conservan as figuras de dous dinosauros. No nivel inferior construíuse o Estanque do retiro, cunha illa central na que había dúas estatuas imitando figuras romanas. Nas paredes do estanque, completamente decoradas con cunchas de distintos moluscos, hai relevos representando un globo aerostático e unha especie de máquina de tren. Nun dos muros que separan un nivel doutro esculpíronse relevos de gran tamaño representando unha viaxe a Exipto, coa pirámide de Keops, a muralla chinesa e a Canle de Panamá. No centro desta parede ábrese a boca dunhas grutas polas que se ascende ao nivel superior, cunha ampla terraza-miradoiro no que é necesario destacar un enorme león.
    Pero, quenes eran os irmáns García Naveira?

    Fillos de humildes traballadores, os dous irmáns desembarcaron en Bos Aires sobre o 1870. Dise que o seu primeiro oficio consistía en transportar víveres e mercadorías ao interior da provincia de Bos Aires. Subministradores dos almacéns de ramos xerais que surtían de roupa, botas, ponchos, guitarras e ferramentas de traballo aos colonos do campo arxentino.

    En 1875 nace García Hermanos e Compañía, firma que abastecía de artigos de importación aos almacéns que ían xermolando a medida que os colonos expandían a fronteira de territorio arxentino. Non dubidaron, en canto lles sorriu a fortuna, de investila na súa terra natal, Betanzos.

    En 1899 emprenden unha viaxe por Francia, Suíza e Italia. Os lugares visitados e as obras de arte contempladas remataron dunha forma ou outra no Parque do Pasatempo, a cuxa construción dedicou Juan García Naveira media vida: os corenta ano transcorridos dende o seu regreso de Arxentina en 1893 ata a súa morte en 1933. Nel chegaron a traballar uns 200 obreiros. Juan García Naveira dirixía os traballos a pé de obra e a súa filla Águeda realizaba parte dos debuxos que se necesitaban.



    Na Guerra Civil dedicouse a campo de concentración para prisioneiros republicanos. Na posguerra quedou abandonado e foi obxecto de roubos e actos vandálicos. Nos anos 40 construíuse unha estrada que atravesaba o parque, deixando a un lado os xardíns e ao outro as edificacións do Pasatempo. Logo foi reconvertido en hortas e depósito de lixo. Non foi ata 1986 cando o Concello o comprou para intentar a súa reconstrución e hai pouco se iniciaron as obras de restauración e rehabilitación. Declaración de Ben de Interese Cultural (BIC) e Xardín Histórico no 1981.

    Outro artigo para reflexionar sobre a conservación do noso patrimonio. Como é posible que algo así chegue a este estado?


    EN CASTELÁN:

    Hoy os voy a hablar del Parque del Pasatiempo, lugar que tuve el placer de descubrir este sábado pasado en compañía de mi novio Víctor Bouzas y unos amigos a los que les quiero dedicar dicho post. Ellos son: Horacio García, Natalia Bouso, Alba Rey, Jorge Vicente, Alba Fernández y la pequeña Martina.

    Es un parque construido inicialmente en 1893 y concluido en 1914 a instancias del benefactor y emigrante brigantivo Juan García Naveira. Fue una iniciativa novedosa y única en su género, precursora de los actuales parque temáticos. Un auténtico parque enciclopédico al servicio de la ilustración del pueblo de Betanzos y sus visitantes y que figuraban en las guías de viaje de su época. 



    La parte baja estaba custodiada por dos grandes leones, hoy desaparecidos, como buena parte de los elementos de esta zona. En estos jardines, con un laberinto vegetal, un invernadero, numerosas fuentes, estanques y estatuas, se erigía una estatua de los propios hermanos, hoy en la plaza principal de Betanzos.



    En la parte alta las estructuras se distribuían en cinco niveles a los que se llegaba a través de escalinatas y pasos subterráneos imitando grutas prehistóricas, en las que aún se conservan las figuras de dos dinosaurios. En el nivel inferior se construyó el Estanque del retiro, con una isla central en la que había dos estatuas imitando figuras romanas. En las paredes del estanque, completamente decoradas con conchas de distintos moluscos, hay relieves representando un globo aerostático y una especie de máquina de tren. En uno de los muros que separan un nivel de otro se esculpieron relieves de gran tamaño representando un viaje a Egipto, con la pirámide de Keops, la muralla china y el Canal de Panamá. En el centro de esta pared se abre la boca de unas grutas por las que se asciende al nivel superior, con una amplia terraza-mirador en el que es necesario destacar un enorme león. 


    Pero, ¿quiénes eran los hermanos García Naveira?

    Hijos de humildes trabajadores, los dos hermanos desembarcaron en Buenos Aires sobre 1870. Se dice que su primer oficio consistía en transportar víveres y mercancías al interior de la provincia de Buenos Aires. Suministradores de los almacenes de ramos generales que surtían de ropa, botas, ponchos, guitarras y herramientas de trabajo a los colonos del campo argentino. 

    En 1875 nace García Hermanos y Compañía, firma que abastecía de artículos de importación a los almacenes que iban brotando a medida que los colonos expandían la frontera de territorio argentino. No dudaron, en cuanto les sonrió la fortuna, de invertirla en su tierra natal, Betanzos.

    En 1899 emprenden un viaje por Francia, Suiza e Italia. Los lugares visitados y las obras de arte contempladas acabaron de una forma u otra en el Parque del Pasatiempo, a cuya construcción dedicó Juan García Naveira media vida: los cuarenta año transcurridos desde su regreso de Argentina en 1893 hasta su muerte en 1933. En él llegaron a trabajar unos 200 obreros. Juan García Naveira dirigía los trabajos a pie de obra y su hija Águeda realizaba parte de los dibujos que se necesitaban. 



    En la Guerra Civil se dedicó a campo de concentración para prisioneros republicanos. En la posguerra quedó abandonado y fue objeto de robos y actos vandálicos. En los años 40 se construyó una carretera que atravesaba el parque, dejando a un lado los jardines y al otro las edificaciones del Pasatiempo. Luego fue reconvertido en huertas y depósito de escombros. No fue hasta 1986 cuando el Ayuntamiento lo compró para intentar su reconstrucción y hace poco se iniciaron las obras de restauración y rehabilitación. Declaración de Bien de Interés Cultural (BIC) y Jardín Histórico en 1981.

    Otro artículo para reflexionar sobre la conservación de nuestro patrimonio. ¿Cómo es posible que algo así llegue a este estado?


    A nova tendencia en turismo: o "Digital Detox"

    $
    0
    0

    O diccionario define “Digital Detox” como tomarse un respiro de aparatos electrónicos como ordenadores, móbiles ou tablets. Isto, aplicado a viaxar, trátase de realizar unha estancia sin interferencias tecnolóxicas que nos poidan distraer de disfrutar aspectos cotidiáns coma unha boa comida, un fermoso amencer, unha siesta, un bo paseo … e facelo nun emprazamento coidado ao detalle e ubicado nun entorno privilexiado.

    Fonte: www.visionesdelturismo.es
    Existen xa aloxamentos pioneiros que ofrecen paquetes de “desintoxicación dixital”. Na súa  maioría trátase de pequenos hoteis moi exclusivos ou resorts de luxo ubicados en plena natureza e dirixidos a un público de alto poder adquisitivo. 

    Moitas veces seguen a estética Feng Shui, a súa arquitectura busca a integración co seu entorno e ofrecen servizos e actividades relacionados co coidado do corpo e da mente. 

    Se non podes deixar de mirar o teu móbil nin un instante, vólveste tolo cando te quedas sin cobertura, revisas todo o tempo os teus emails, tes a necesidade de darlle ao "me gusta" en canto pisas un restaurante, fotografiar o que vas a comer para subilo a Instagram e deixar a túa opinión nas redes sociais, entón, ERES UN CANDIDAT@ PERFECTO.

    Fonte: Turgalicia
    En Galicia todavía non temos ningún aloxamento que ofreza packs de "digital detox" pero as casas rurais son unha opción ideal se queres ter unhas vacacións alonxad@ do axetreo cotidián da cidade e desconectar. Aparte de ofrecerche espectaculares rincóns da natureza, tamén che proporcionarán o poder degustar a suculenta gastronomía. 

    Por exemplo, en Casa O'Crego (Lugo) viaxamos ata Os Ancares para perdernos nos montes galegos e refuxiarnos así da urbe. Esta casa levaba deshabitada máis de 30 anos ata que se convirteu no que é ahora: unha oportunidade para desaparecer no verdadeiro rural galego. Aquí poderás aprender cerámica, orfebrería, facer sendeirismo e incluso cicloturismo.

    Moitos mosteiros e conventos abren as súas portas a todo aquel visitante que queira achegarse a pasar uns días de retiro nas súas Hospederías. Cada vez máis xente acode a eles buscando a paz, o descanso e o silencio que fan únicos estos enclaves. 

    Na actualidade estas hospederías empréganse para rezar, realizar exercicios espirituais, convivencias ou atopar un espazo de recollemento e reflexión individual. En Galicia temos, por exemplo, o Mosteiro de Sta. Mª de Armenteira en Pontevedra: a comunidade das Irmás Clarisas que viven en Meis, acollen na súa hospedería a aquelas persoas que queiran reflexionar  ou meditar e que para elo necesitan paz e tranquilidade. Ou tamén o Mosteiro cisterciense do Divino Salvador en Ferreira de Pantón, Lugo que ofrece retiros espirituais dunha semana soamente a mulleres.

    Fonte: www.monasteriosyconventos.com
    É unha forma máis de diferenciarse de outros destinos e adaptarse ás novas tendencias.



    EN CASTELLANO.

    El diccionario define “Digital Detox” como tomarse un respiro de aparatos electrónicos como ordenadores, móviles o tablets. Esto, aplicado a viajar, se trata de realizar una estancia sin interferencias tecnológicas que nos puedan distraer de disfrutar aspectos cotidianos como una buena comida, un bello amanecer, una siesta, un buen paseo … y hacerlo en un emplazamiento cuidado al detalle y ubicado en un entorno privilegiado.

    Fuente: www.visionesdelturismo.es
    Existen ya alojamientos pioneros que ofrecen paquetes de “desintoxicación digital”. En su  mayoría se trata de pequeños hoteles muy exclusivos o resorts de lujo ubicados en plena naturaleza y dirigidos a un público de alto poder adquisitivo. 

    Muchas veces siguen la estética Feng Shui, su arquitectura busca la integración con su entorno y ofrecen servicios y actividades relacionados con el cuidado del cuerpo y la mente. 

    Si no puedes dejar de mirar tu móvil ni un instante, te vuelves loco cuando te quedas sin cobertura, revisas todo el tiempo tus emails, tienes la necesidad de darle al me gusta en cuanto pisas un restaurante, fotografiar lo que vas a comer para subirlo a Instagram y dejar tu opinión en las redes sociales, entonces, ERES UN CANDIDATO PERFECTO.

    Fuente: Turgalicia
    En Galicia todavía no tenemos ningún alojamiento que ofrezca packs de "digital detox" pero las casas rurales son una opción ideal si quieres tener unas vacaciones alejado del ajetreo cotidiano de la ciudad y desconectar. Aparte de ofrecerte espectaculares rincones de la naturaleza también te proporcionarán el poder degustar la suculenta gastronomía. 

    Por ejemplo, en Casa O'Crego (Lugo) nos vamos hasta los Ancares, para perdernos en los montes de Galicia y refugiarnos así de la urbe. Esta casa llevaba deshabitada más de 30 años hasta que se convirtió en lo que es ahora: una oportunidad para desaparecer en el verdadero rural gallego. Aquí podrás aprender cerámica, orfebrería, hacer senderismo e incluso cicloturismo.

    Muchos monasterios y conventos abren sus puertas a todo aquel visitante que quiera acercarse a pasar unos días de retiro en sus Hospederías. Cada vez más gente acude a ellos buscando la paz, el descanso y el silencio que hacen únicos estos enclaves. 

    En la actualidad estas hospederías son utilizadas para orar, realizar ejercicios espirituales, convivencias o encontrar un espacio de recogimiento y reflexión individual. En Galicia tenemos por ejemplo el Monasterio de Sta. Mª de Armenteira en Pontevedra: la comunidad de Hermanas Clarisas que viven en Meis, acogen en su hospedería a aquellas personas que quieran reflexionar  o meditar y que para ello necesitan paz y tranquilidad. O también el Monasterio cisterciense del Divino Salvador en Ferreira de Pantón, Lugo que ofrece retiros espirituales de una semana solamente a mujeres.

    Fuente: www.monasteriosyconventos.com

    Es una forma más de diferenciarse de otros destinos y adaptarse a las nuevas tendencias.




    Celebridades que fixeron o Camiño de Santiago

    $
    0
    0

    Personaxes  históricos:

    Foi o rei astur Alfonso II el Casto o promotor da primeira igrexa que albergou os restos do Apóstolo. Era o monarca reinante cando se produciu o descubrimento do seu corpo arredor do ano 829, feito que tivo lugar cando acudeu á chamada do bispo Teodomiro o cal descubrira unhas luces misteriosas e un sarcófago baixo as mesmas.


    O primeiro peregrino ben documentado, no ano 951, foi o bispo francés Godescalco, que chegou a Santiago precisamente un 25 de xullo, día do Apóstolo. Fontes máis ou menos mitolóxicas, dan fe de que outro ser de lenda visitou a Santiago na súa tumba: O Cid, pero non se puido contrastar. De quen sí parece que hai constancia de que realmente chegou ata Compostela, é de San Francisco de Asís. 

    No 1139, un clérigo francés escribe a primeira guía turística da historia, o Codex Calixtinus ou Liber Sancti Iacobi. Ésta conta ó detalle a súa peregrinación dende Roncesvalles ata Santiago, a modo dunha completa Guía do Peregrino con información sobre aloxamentos, gastronomía, recomendacións, arte, arquitectura, perigos do camiño e as diferentes rutas a seguir. Fíxose famoso a raíz  do seu roubo o día 5 de xullo do 2011.

    Os Reis Católicos habilitaron albergues para os camiñantes, tal vez porque sabían o duro que era chegar, xa que peregrinaron á cidade por vez primeira no 1488 e, según din, acudiron outra vez no 1496 para agradecer ó Apóstolo a conquista de Granada.

    Non obstante, o home que máis fixo por recuperar o Camiño, foi o cura de O Cebreiro: Elías Valiño, autor das coñecidas frechas amarelas que hoxe en día tódolos peregrinos usan para chegar a Santiago de Compostela.


    Na actualidade:

    Algúns dos personaxes famosos que nos últimos anos tamén fixeron o Camiño de Santiago son: Paulo Coelho (autor do libro El Peregrino de Compostela que se convirteu en todo un referente), Michael Douglas (actor), Shirley MacLaine (actriz que despois escribeu un libro coas súas vivencias ó longo do Camiño Francés) e Martin Sheen (actor que protagonizou a película The Way dirixida polo seu fillo Emilio Estévez). 

    Outros peregrinos ilustres foron: Stephen Hawking (científico), Jon Kortajarena (modelo), Antonio Catalán (dono da cadena de AC hoteis) e Carlos Herrera (que leva trece anos facendo o Camiño). Hai moitos máis pero a maioría non dan o seu verdadeiro nome e procuran pasar desapercibidos.


    As últimas películas sobre o Camiño de Santiago:


    The Way (2010) - Colaboración entre Martin Sheen e o seu fillo Emilio Estévez.

    Ó final do Camiño (2009) - Comedia española protagonizada por Fernando Tejero e Malena Alterio.

    Saint Jacques... La Mecque (2005) - Comedia romántica francesa.

    Americano (2005) - Comedia romántica protagonizada por Joshua Jackson e Leonor Varela.

    Tres en el Camino (2004) - Documental español/inglés de corta duración.




    EN CASTELLANO. 

    Personajes históricos:

    Fue el rey astur Alfonso II el Casto el promotor de la primera iglesia que albergó los restos del Apóstol. Era el monarca reinante cuando se produjo el descubrimiento de su cuerpo alrededor del año 829, hecho que tuvo lugar al acudir a la llamada del obispo Teodomiro el cual descubrió unas luces misteriosas y un sarcófago bajo las mismas. 


    El primer peregrino bien documentado, en el año 951, fué el obispo francés Godescalco, que llegó a Santiago precisamente un 25 de julio, día del Apóstol. Fuentes más o menos mitológicas, dan fe de que otro ser de leyenda visitó a Santiago en su tumba: El Cid, pero no se ha podido contrastar. De quien sí parece que hay constancia de que realmente llegó hasta Compostela para postrarse ante el Apóstol es San Francisco de Asís. 

    En 1139 un clérigo francés escribe la primera guía turística de la historia, el Codex Calixtinus o Liber Sancti Iacobi. Esta cuenta con todo lujo de detalles su peregrinación desde Roncesvalles hasta Santiago, al modo de una completa Guía del Peregrino con información sobre alojamientos, gastronomías, recomendaciones, arte, arquitectura, peligros del camino y las diferentes rutas a seguir.

    Los Reyes Católicos habilitaron albergues para los caminantes, tal vez porque sabían lo duro que era llegar, ya que peregrinaron a la ciudad por primera vez en 1488 y, al parecer, acudieron otra vez en 1496 para agradecer al Apóstol la conquista de Granada.

    Sin embargo, el hombre que más hizo por recuperar el Camino fue el cura de O Cebreiro: Elías Valiño, creador de las conocidas flechas amarillas que hoy en día todos los peregrinos utilizan para llegar a Compostela.


    En la actualidad:

    Algunos personajes famosos que también han hecho el Camino de Santiago son Paulo Coelho (escritor autor del libro El Peregrino de Compostela que se ha convertido en todo un referente), Michael Douglas (actor), Shirley MacLaine (actriz que luego escribió un libro con sus vivencias a lo largo del Camino Francés) y Martin Sheen (actor que protagonizó la película The Way dirigida por su hijo Emilio Estévez). 

    Otros peregrinos ilustres fueron: Stephen Hawking (científico), Jon Kortajarena (modelo), Antonio Catalán (dueño de la cadena de AC hoteles) y Carlos Herrera (que lleva trece años haciendo el Camino). Hay muchos más pero la mayoría no dan su verdadero nombre y procuran pasar desapercibidos.


    Las últimas películas sobre el Camino de Santiago:


    The Way (2010) - Colaboración entre Martin Sheen y su hijo  Emilio Estévez.

    Al final del Camino (2009) - Comedia española protagonizada por Fernando Tejero y Malena Alterio.

    Saint Jacques... La Mecque (2005) - Comedia romántica francesa.

    Americano (2005) - Comedia romántica protagonizada por Joshua Jackson y Leonor Varela.

    Tres en el Camino (2004) - Documental español/inglés de corta duración.


    Fuentes: www.elcaminoasantiago.com
    www.expansión.com
    www.farodevigo.es


    Galizeando pola Ruta da Camelia

    $
    0
    0

    Aproveitando o bo tempo e que a primaveira está xa tan preto, hoxe propóñovos unha ruta por aqueles lugares que albergan os xardíns con camelias máis importantes e como non, máis fermosos.

    A camelia, aínda que é unha especie orixinaria de Xapón e China, atopou aquí en Galicia hai xa 300 anos, un lugar ideal debido ás nosas condicións climáticas e á fertilidade do solo. Agrupa ata 250 especies pero a máis común é a Camelia Xapónica por ser básicamente a que máis se usa. E por se non o sabíades, das follas da Camellia Sinensis obtense o té e ademáis é unha pranta moi empregada na medicina China.

    Outras curiosidades:

    - O xesuita Georg Josephus Kamel (coñecido por Camellus), foi quen a trouxo a Europa. De el o seu nome.
    - É a flor máis antiga da que se ten noticia.
    - Foi introducida polos portugueses en Galicia a finais do século XVII.
    - Algúns din que a máis antiga das camelias en Europa está en Dresde (Alemaña).
    - A Ruta da Camelia contén máis de 8.000 especies de camelias.

    1. Arrancamos en Santiago de Compostela. Aquí podemos contemplar exemplares de camelios na Alameda (pódense ver nada máis entrando por Porta Faxeira) e no Pazo de San Lourenzo donde existen mostras de camelia do século XIX.

    2. Pazo de Santa Cruz de Ribadulla (Parroquia de Santa Cruz de Ribadulla-Vedra). Os seus xardíns están considerados dos máis espectaculares da nosa comunidade. Hai exemplares xigantes de camelios e paseos enteiros formados por estas árbores coma o chamado a "Carreira das noivas".

    3. Pazo de Oca (Parroquia de Oca - A Estrada) ou o "Versalles Galego" como tamén é coñecido. Nos seus xardíns destaca un camelio da especie Camellia reticulata de 12 metros de alto así coma unha longuísima fileira de camelios brancos na parte oeste dos mesmos. Os horarios son de 9 a 18.30 horas en inverno (nov-mar) e de 9 a 20.30 no verán (abr-oct). O prezo por persoa é de 6 euros, un pouco caro na miña opinión persoal. Eso sí, ide con tempo porque son ben grandes.

    4. Pazo de Rubiáns (Vilagarcía de Arousa). Pazo de cinco séculos de antigüidade. Se solicitas cita previamente, o persoal do pazo farache de guía e explicarache, entre outras cousas, a elaboración de aceites esenciais de camelia. Estes aceites logo son empregados polas monxas do Mosteiro de Armenteira para a elaboración de xabóns artesanais .



    5. Pazo Quinteiro da Cruz (Parroquia de Lois - Ribadumia). Nos seus xardíns cultívanse máis de mil variedades de camelias. Recibiu varias veces o galardón "Camelia de Ouro".

    6. Finca de A Saleta (Meis). Posúe un xardín de tipo inglés que, ó igual que o Pazo de Rubiáns, tamén se pode visitar con cita previa.

    7. Castelo de Soutomaior (Soutomaior). Castelo medieval do século XII. Os seus xardíns foron os primeiros de España en acadar o honor de "Xardín de Excelencia Internacional" no Congreso Internacional da Camelia (China, 2012). Nel poderemos ver o camelio máis ancho de Galicia con un diámetro de copa de 17 metros.

    8. Pazo de Mariñán (Lugar de Mariñán - Bergondo). Xardín de estilo francés con orixe no século XV. Pertence á Deputación da Coruña e coñécese popularmente como "Pazo de Láncara" por ser este o seu último dono.

    9. Pazo de Lourizán (Lugar de Herbalonga - Parroquia de Santo André de Lourizán). Pazo de aire romántico e elegante ó cal se accede por unha escaleira de corte imperial. As súas terras organízanse en avenidas: a das Camelias, a dos Eucaliptos e a da Gruta dos Espellos.

    Pazo de Lourizán - Fonte: canalturismo.wordpress.com
    10. Parque de O Castro (Vigo). Lugar ideal para disfrutar da natureza e da beleza da ría de Vigo debido á súa situación privilexiada no monte de O Castro. 

    11. Pazo-Museo Quiñones de León (Vigo). Ubicado no Pazo de Castrelos nel pódese contemplar unha importante colección de pintura galega e unha sección de arqueoloxía. Os seus xardíns din que se asemellan á aqueles da Francia barroca.

    12. Casa-Museo de Rosalía de Castro (Padrón). Aquí as camelias están nun pequeno xardín a diferencia dos Pazos e Alamedas dos que xa falei. Pero esto non desmerece para nada o visitar estas flores que inspiraron á poetisa na confección dos seus versos.


    EN CASTELLANO.

    Aprovechando el buen tiempo y que la primavera está ya tan próxima, hoy os propongo una ruta por aquellos lugares que albergan los jardines con camelias más importantes y como no, más hermosos.

    La camelia, a pesar de que es una especia originaria de Japón y China, ha encontrado aquí en Galicia hace ya 300 años, un lugar ideal debido a nuestras condiciones climáticas y a la fertilidad del suelo. Agrupa hasta 250 especies pero la más común es la Camelia Japónica por ser básicamente la que más se usa. Y por si no lo sabíais, de las hojas de la Camellia Sinensis se obtiene el té y además es una planta muy empleada en la medicina China.


    Otras curiosidades:

    - El jesuita Georg Josephus Kamel (conocido por Camellus), fue quien la trajo a Europa. De él su nombre.
    - Es la flor más antigua de la que se tiene noticia.
    - Fue introducida por los portugueses en Galicia a finales del siglo XVII.
    - Algunos dicen que la más antigua de las camelias en Europa está en Dresde (Alemania).
    - La Ruta de la Camelia contiene más de 8.000 especies de camelias.

    1. Arrancamos la ruta en Santiago de Compostela. Aquí podemos contemplar ejemplares de camelios en la Alameda (se pueden ver nada más entrando por Porta Faxeira) y en el Pazo de San Lourenzo donde existen muestras de camelia del siglo XIX.

    2. Pazo de Santa Cruz de Ribadulla (Parroquia de Santa Cruz de Ribadulla-Vedra). Sus jardines están considerados de los más espectaculares de nuestra comunidad. Hay ejemplares gigantes de camelios y paseos enteros formados por estes árboles como el llamado la "Carrera de las novias".

    3. Pazo de Oca (Parroquia de Oca - A Estrada) o el "Versalles Gallego" como también es conocido. En sus jardines destaca un camelio de la especie Camellia reticulata de 12 metros de alto así como una larguísima hilera de camelios blancos en la parte oeste de los mismos. Los horarios son de 9 a 18.30 horas en invierno (nov-mar) y de 9 a 20.30 en el verano (abr-oct). El precio por persona es de 6 euros, un poco caro en mi opinión personal. Eso sí, id con tiempo porque son bien grandes.

    4. Pazo de Rubiáns (Vilagarcía de Arousa). Pazo de cinco siglos de antigüedad. Si solicitas cita previamente, el personal del pazo te hará de guía y te explicará, entre otras cosas, la elaboración de aceites esenciales de camelia. Estes aceites más tarde son empleados por las monjas del Monasterio de Armenteira para la elaboración de jabones artesanales.

    5. Pazo Quinteiro da Cruz (Parroquia de Lois - Ribadumia). En sus jardines se cultivan más de mil variedades de camelias. Recibió varias veces el galardón "Camelia de Oro".

    6. Finca de A Saleta (Meis). Posee un jardín de tipo inglés que, al igual que el Pazo de Rubiáns, también se puede visitar con cita previa.

    7. Castelo de Soutomaior (Soutomaior). Castillo medieval del siglo XII. Sus jardines fueron los primeros de España en recibir el honor de "Jardín de Excelencia Internacional" en el Congreso Internacional de la Camelia (China, 2012). En él podremos ver el camelio más ancho de Galicia con un diámetro de copa de 17 metros.

    8. Pazo de Mariñán (Lugar de Mariñán - Bergondo). Jardín de estilo francés con origen en el siglo XV. Pertenece a la Diputación de A Coruña y se conoce popularmente como "Pazo de Láncara" por ser éste su último dueño.

    9. Pazo de Lourizán (Lugar de Herbalonga - Parroquia de Santo André de Lourizán). Pazo de aire romántico y elegante al cual se accede por una escalera de corte imperial (en la fotografía). Sus tierras se organizan en avenidas: la de las Camelias, la de los Eucaliptos y la de la Gruta de los Espejos.

    Pazo de Lourizán - Fonte: canalturismo.wordpress.com
    10. Parque de O Castro (Vigo). Lugar ideal para disfrutar de la naturaleza y de la belleza de la ría de Vigo debido a su situación privilegiada en el monte de O Castro. 

    11. Pazo-Museo Quiñones de León (Vigo). Ubicado en el Pazo de Castrelos, en él se puede contemplar una importante colección de pintura gallega y una sección de arqueología. Sus jardines dicen que se parecen a aquellos de la Francia barroca.

    12. Casa-Museo de Rosalía de Castro (Padrón). Aquí las camelias están en un pequeño jardín a diferencia de los Pazos y Alamedas de los que os acabo de hablar. Pero esto no desmerece para nada el visitar estas flores que inspiraron a la poetisa en la confección de sus versos.



    Fuentes: Turgalicia

    As sombras do Camiño

    $
    0
    0
    A continuación veredes un post escrito pola miña amiga Jéssica Moreno (México) sobre a súa andaina no Camiño de Santiago. Considero que é moi interesante coñecer as diferentes perspectivas e motivacións que levan ás persoas de todas partes do mundo a vivir esta singular experiencia, así coma a forma na que o sinten e contan unha vez rematado. Aquí volo deixo.

    "Hoxe, despois dun día de ter concluído esta aventura, sentada na Praza do Obradoiro, escoitando as gaitas, o ruído dos peregrinos que chegan, rin, choran, gozan, porque si, é un gozo, retarte, superarte, esixirte, pero sobre todo, encontrarte.

    As emocións son distintas ás de onte; hoxe boto de menos andar, sento a falta do ruído dos pasos no sendeiro, de pronunciar e escoitar esas dúas palabras que nun principio pronunciei sen entender o significado, porque ¨buen camino¨ é máis que só iso, é unha reverencia por compartir un traxecto e é un desexo sincero de camiños futuros, a cada persoa, a cada instante, porque o camiño é de encontros e despedidas, é un fío condutor que se une ao final de cada etapa, na meta, que pon ante ti historias, persoas, momentos, que cobran sentido e entendes os porqués.

    Unha analoxía da vida, vívelo por etapas, con subidas e baixadas, custa chegar ao cume, pero non tarda moito e o descenso é aínda máis doloroso, difícil, pero sempre encontras un apoio, un algo, un alguén, unha palabra de alento, unha conversación que che axude a continuar.

    Porque o camiño nos dá e nos permite ser verdadeiros compañeiros de viaxe. Aprendes que a un paso lle segue outro, que cada paso é distinto ao anterior, ao dos outros peregrinos, porque aínda que sigan o mesmo traxecto e pisan o mesmo chan, percórrense camiños diferentes, notas e buscas cambios, e pregúntaste: Que camiño sigo? Quen quero ser? E empezas a encontrarte, a entenderte e tal vez a perdoarte.

    Sen decatarte, o camiño decide cando entras nel. Percibes sensacións, esa enerxía e emoción indescritible, porque o camiño fálate, escóitate, acóllete, vaite guiando é cauteloso, impredicible, constante e imparable.

    Ensínache que un minuto é máis curto pola mañá que ao finalizar o día, que non todos os quilómetros son iguais, pero que o tempo e a distancia son o mesmo cando pensas dende onde te encontras e ata onde podes chegar. Que a dor so se quita con dor; segues adiante esperando que se canse antes que ti ou que se substitúa por outra cousa, porque na vida, a pesar do que doe aprender a camiñar, a avanzar e ás veces parar, o importante é seguir adiante sempre.

    Canto estas disposto a seguir cargando? Cantas cousas queres deixar ir? Queres saber o peso das túas decisións? Faino e descúbreo. Emprende esa aventura, por curiosidade, por necesidade ou simplemente para encontrar esa razón que che leva a seguir camiñando, xa non como un paseo cotián, se non como unha experiencia diferente, unha, que sen dúbida che digo que será das mellores nesta etapa. 

    Isto é como unha canastra básica: leite-ovo-terapia, e se fas o camiño, será a mellor terapia. Coñeceraste, entenderaste, chorarás, esforzaraste e ó mellor gozarás como poucas veces o tes feito, rindo, coñecendo e avanzando. Así que, peregrino en potencia, non me queda máis que dicirche, ¨Bo Camiño¨ ".


    EN CASTELLANO:

    A continuación veréis un post escrito por mi amiga Jéssica Moreno (México) sobre su andadura en el Camino de Santiago. Considero que es muy interesante conocer las diferentes perspectivas y motivaciones que llevan a las personas de todas partes del mundo a vivir esta singular experiencia, así como la forma en la que lo sienten y lo cuentan una vez terminado. Aquí os lo dejo.

    "Hoy, tras un día de haber concluido esta aventura, sentada en la Plaza del Obradoiro, escuchando las gaitas, el ruido de los peregrinos que llegan, ríen, lloran, gozan, porque sí. Es un gozo, un gozo retarte, superarte, exigirte, pero sobre todo, encontrarte.

    Las emociones son distintas a las de ayer, hoy echo de menos andar, siento la falta del ruido de los pasos en el sendero, de pronunciar y escuchar esas dos palabras que en un principio pronuncié sin entender el significado, porque ¨buen camino¨ es más que solo eso, es una reverencia por haber compartido un trayecto y es un deseo sincero de caminos futuros, a cada persona, a cada instante, porque el camino es de encuentros y despedidas, es un hilo conductor que se une al final de cada etapa, en la meta, que pone ante ti historias, personas, momentos, que cobran sentido y entiendes los porqués.

    Una analogía de la vida, lo vives por etapas, con subidas y bajadas, cuesta llegar a la cima, pero no tarda mucho y el descenso es aún más doloroso, difícil, pero siempre encuentras un apoyo, un algo, un alguien, una palabra de aliento, una conversación que te ayude a continuar. 

    Porque el camino nos da y nos permite ser verdaderos compañeros de viaje. Aprendes que a un paso le sigue otro, que cada paso es distinto al anterior, al de los otros peregrinos, porque aunque sigan el mismo trayecto y pisan el mismo suelo, se recorren caminos diferentes, notas y buscas cambios, y te preguntas: ¿Qué camino sigo? ¿Quién quiero ser? Y empiezas a encontrarte, a entenderte y tal vez a perdonarte.

    Sin darte cuenta, el camino decide cuándo entras en él. Percibes sensaciones, esa energía y emoción indescriptible, porque el camino te habla, te escucha, te acoge, te va guiando es cauteloso, impredecible, constante e imparable.

    Te enseña que un minuto es más corto por la mañana que al finalizar el día, que no todos los kilómetros son iguales, pero que el tiempo y la distancia son lo mismo cuando piensas desde dónde te encuentras y hasta dónde puedes llegar. Que el dolor solo se quita con dolor; sigues adelante esperando que se canse antes que tu o que se sustituya por otra cosa, porque en la vida, a pesar de lo que duele aprender a caminar, a avanzar y a veces parar, lo importante es siempre continuar.

    ¿Cuánto estas dispuesto a seguir cargando? ¿Cuántas cosas quieres dejar ir? ¿Quieres saber el peso de tus decisiones?  Hazlo y averígualo. Emprende esa aventura, por curiosidad, por necesidad o simplemente para encontrar esa razón que te lleva a seguir caminando, ya no como un paseo cotidiano, si no como una experiencia diferente, una, que sin duda re digo será de las mejores en esta etapa. 

    Esto es como una canasta básica: leche-huevo-terapia, y si haces el camino, será la mejor terapia. Te conocerás, te entenderás, lloraras, te esforzarás y lo mejor es que disfrutarás como pocas veces lo has hecho, riendo, conociendo y avanzando. Así que, peregrino en potencia, no me queda más que decirte, ¨Buen Camino¨ ".

    Historia dun naufraxio: o "Cabo Razo", Punta do Chazo-Boiro (1958)

    $
    0
    0

    Este post está adicado a un naufraxio que tivo lugar unha lúa chea dun luns 4 de agosto de 1958. Moitas foron as mencións e historias que dende pequena oín sobre o "Cabo Razo" sobre todo por parte de miña nai, pero gracias á investigación dunha persoa do lugar, por fin podemos saber que aconteceu realmente aquela noite na que se escoitaban os acordes dos gaiteiros que celebraban a romaría da Virxen de Exipto, en Boiro.

    Porto vello de Cabo de Cruz
    "Pero non todos estaban na festa; algúns veciños de Cabo da Cruz traballaban a bordo dunha embarcación que faenaba na procura de xurelos á altura da Illa da Bensa, fronte á praia de Carragueiros. A bordo do racú "San Antonio" pescaban dous homes: Manuel Vázquez e Benigno Romero, de 48 e 60 anos respectivamente, acompañados de tres rapaces: José Outeiral (17 anos), Francisco Muñiz (15) e Manuel Vázquez (11).

    A xornada era de boa pesca pero pouco se imaxinaban os tripulantes do "San Antonio" o que esa noite lles tiña deparado. De súpeto conmoveunos un grande estrondo. O patrón tranquilizou ós rapaces decíndolles que o ruido correspondía á solta do vapor das caldeiras de algún barco, mais un dos mozos permaneceu atento ós sons que lle parecían moi estranos. De repente pareceulle oír uns lamentos "axuda, axuda por Deus..." Os gritos proviñan do interior da ría, á altura da punta do Chazo, a unhas tres millas deles. Tiraron de inmediato as redes e as capturas ó mar e puxéronse a remar coma poseídos, como se esa distancia en millas non fose nada. 

    Inmersos na aventura cara ó descoñecido, vogaron ata quedaren exhaustos.


    Cabo Razo
    O panorama que atoparon era estremecedor: un gran mercante de 6.000 toneladas e 98 metros de eslora e con corenta e catro persoas a bordo, chocara contra un penedo chamado "A Barsa" situado a uns 500 metros de terra. Todo eran xemidos e lamentos; mentres algúns tripulantes tiraban as madeiras que transportaba o barco coa intención de salvarse agarrados a elas, outros intentaban alcanzar terra nadando. Pero a corrente frustraba o seu intento levándoos mar adentro.

    Os mariñeiros coa súa barquiña de seis metros, trataban de izar a bordo a cantos náufragos podían. Os rapaces sacaban forzas e valor aterrados pola escena da que eran testemuñas. O racú estaba a piques de afundirse co peso, pois auxiliaron e salvaron a once persoas. Cando xa non puideron embarcar a máis náufragos, levantaron os ollos e viron cómo o resto dos superviventes se ataban aos madeiros e eran levados pola corrente mar adentro. Xa non lles quedaba máis remedio que ir para o porto e dar a voz de alarma. Sairon en auxilio os barcos "Natividad", "Nosa Señora de Gracia" e "Can da Rabia" e foron quen de rescatalos preto da Illa de Rúa, a unhas seis millas do lugar de afundimento.

    Reflotamento do Cabo Razo
    Pero os verdadeiros heroes desta historia foron os rapaces do racú que salvaron a vida de dez homes e unha rapaza francesa de 20 anos. Esta rapaza chamábase Anny Tissier e non deixaba de preguntar polas tres amigas do colexio que viaxaban con ela. Ninguén se atrevía a contarlle que desapareceran no remuiño que producíu o barco ao afundirse. Tampouco ninguén era capaz de informar á dona e ó fillo do temoneiro José Mariño (veciño de Boiro) que tamén estaba desaparecido.

    Xunto co temoneiro morreron outras doce persoas, algunhas delas veciñas do mar de Arousa. Anny Tissier foi levada de volta a Vilagarcía para retornar máis tarde a Francia. Dende entón, Anny, segue enviando unha tarxeta de agradecemento polo Nadal aos seus salvadores. Cando se afundíu o Prestige nas costas galegas, saíu publicada na prensa a nova de que unha anciá francesa enviara unha importante doazón económica dirixida aos mariñeiros da ría de Arousa. Esa ancía non era outra que Anny.

    Pasaron os anos e os nenos do racú buscando traballo, atopáronse cun oficial ao que eles lle salvaran a vida. Este recrutaba mariñeiros para o buque "Monte Palomares". Foron a pedirlle traballo e el denegoullo sen telos recoñecido. Pero en realidade, e sen sabelo, estáballes devolvendo o favor pois o buque afundiuse nese ano nas Azores sen superviventes."


    EN CASTELLANO:


    Este post está dedicado a un naufragio que tuvo lugar una luna llena de un lunes 4 de agosto de 1958. Muchas fueron las menciones e historias que desde pequeña oí sobre el "Cabo Razo" sobre todo por parte de mi madre, pero gracias a la investigación de una persona del lugar, por fin podemos saber qué sucedió realmente aquella noche en la que se escuchaban los acordes de los gaiteros que celebraban la romería de la Virgen de Egipto, en Boiro.

    "Pero no todos estaban en la fiesta; algunos vecinos de Cabo de Cruz trabajaban a bordo de una embarcación que faenaba en la búsqueda de jureles a la altura de la Isla de la Bensa, frente a la playa de Carragueiros. A bordo del racú "San Antonio" pescaban dos hombres: Manuel Vázquez y Benigno Romero, de 48 y 60 años respectivamente, acompañados de tres jóvenes: José Outeiral (17 años), Francisco Muñiz (15) y Manuel Vázquez (11).

    Puerto viejo de Cabo de Cruz
    La jornada era de buena pesca pero poco si imaginaban los tripulantes del "San Antonio" lo que esa noche les había deparado. De repente los conmovió un gran estruendo. El patrón tranquilizó a los jóvenes diciéndoles que el ruído correspondía a la suelta del vapor de las calderas de algún barco, pero uno de ellos permaneció atento a aquellos sonidos que le parecían tan extraños. De repente le pareció oír unos lamentos "ayuda, ayuda por Dios ..." Los gritos provenían del interior de la ría, a la altura de la punta del Chazo, a unas tres millas de ellos. Tiraron de inmediato las redes y las capturas al mar y se pusieron a remar como poseídos, como si esa distancia en millas no fuera nada. Inmersos en la aventura hacia lo desconocido, bogaron hasta quedar exhaustos.


    Cabo Razo
    El panorama que encontraron era estremecedor: un mercante grande de 6.000 toneladas y 98 metros de eslora y con cuarenta y cuatro personas a bordo, había chocado contra una roca llamada "La Barsa" situada a unos 500 metros de tierra. Todo eran gemidos y lamentos; mientras algunos tripulantes tiraban las maderas que transportaba el barco con la intención de salvarse agarrados a ellas, otros intentaban alcanzar tierra nadando. Pero la corriente frustraba su intento llevándolos mar adentro.

    Los marineros con su barquita de seis metros, trataban de izar a bordo a cuantos náufragos podían. Los chicos sacaban fuerzas y valor aterrados por la escena de la que eran testigos. El racú estaba a punto de hundirse con el peso, pues auxiliaron y salvaron a once personas. Cuando ya no pudieron embarcar a más náufragos, levantaron los ojos y vieron cómo el resto de los supervivientes se ataban a los maderos y eran llevados por la corriente mar adentro. Ya no les quedaba más remedio que ir para el puerto y dar la voz de alarma. Salieron en auxilio los barcos "Natividad", "Nosa Señora de Gracia" y "Can da Rabia" y fueron quien de rescatarlos cerca de la Isla de Rúa, a unas seis millas del lugar de hundimiento.

    Reflotamiento del Cabo Razo
    Pero los verdaderos héroes de esta historia fueron los chicos del racú que salvaron la vida de diez hombres y una chica francesa de 20 años. Esta chica se llamaba Anny Tissier y no dejaba de preguntar por las tres amigas del colegio que viajaban con ella. Nadie se atrevía a contarle que habían desaparecido en el remolino que produció el barco al hundirse. Tampoco nadie era capaz de informar a la dueña y al hijo del timonel José Mariño (vecino de Boiro) que también estaba desaparecido.

    Junto con el timonel murieron otras doce personas, algunas de ellas vecinas del mar de Arousa. Anny Tissier fue llevada de vuelta a Vilagarcía para retornar más tarde a Francia. Desde entonces Anny sigue enviando una tarjeta de agradecimiento por Navidad a sus salvadores. Cuando se hundió el Prestige en las costas gallegas, salió publicado en prensa la noticia de que una anciana francesa había enviado una importante donación económica dirigida a los marineros de la Ría de Arousa. Esa anciana no era otra que Anny.

    Pasaron los años y los niños del racú buscando trabajo, se encontraron con un oficial al que ellos le habían salvado la vida. Este reclutaba marineros para el buque "Monte Palomares". Fueron a pedirle trabajo y él se lo denegó sin haberlos reconocido. Pero en realidad, y sin saberlo, estaba devolviéndoles el favor pues el buque se hundió en ese año en las Azores sin supervivientes."



    Agradecer a información a Chicolino, de Efectos Navales Chicolino en Cabo da Cruz e presidente do Club Náutico Boiro - Marina de Cabo de Cruz

    Galizeando por Cuntis, terra de termas e de maxia

    $
    0
    0

    Gracias á asociación Galicia TB, da que formo parte, tiven a oportunidade de coñecer Cuntis lugar do cal o único que oíra falar era de que tiña un balneario. Sen embargo, e gracias tamén ás informacións de Lorena, a nosa guía, descubrín algunhas cousas que de verdade me chamaron á atención.

    A primeira cousa foi unha festa moi peculiar chamada "Belle Epoque". O tema xurdíu a raíz da visita a un bar chamado "Quico" o cal cando entras nel, dá a sensación de que se quedou ancorado no tempo. Entón a guía contounos que dende hai 3 anos, o segundo sábado do mes de setembro, celébrase unha festa conmemorativa dos "felices anos 20" na que os veciños da localidade participan moi activamente. Hai dende paseos en carruaxe, mercados artesanais, actividades de teatro, un xantar con menús "Belle epoque" ata actuacións musicais e unha cea-baile da época onde o baile de medianoite dá por finalizada a festa. É tan importante para eles que cando rematamos a ruta por Cuntis, o mesmo alcalde nos recibeu no concello para amosarnos un vídeo da mesma. A min persoalmente paréceme unha festa moi orixinal e divertida que da pé a que tódolos veciños participen, dunha forma ou doutra. 

    Bar Quico
    Outra cousa que me gustou moito foi a forma na que alí se celebra a festa de San Xoán: dende fai uns anos esta faise en Castrolandín, asentamento prehistórico de máis de 2.500 anos localizado a 1 km do núcleo urbano (dende aquí podemos disfrutar dunha vista panorámica de todo o val de Cuntis). Neste lugar, recuperouse una vella tradición: no solsticio de verán, a noite do 23 de xuño celébrase acendendo 52 antorchas das que colgan 7 piñas, simbolizando as 52 semanas do ano e os 7 días da semana. Esta tradición constitúe un dos rituais máis máxicos de toda Galicia.

    San Xoán en Castrolandín, Fonte: www.berenguela.com
    Continuando coa nosa visita guiada, puidemos ver dúas termas pequenas (unha de 59º e outra de 53º) moi cerca do balneario do lugar, o cal presume de ser o maior de toda Galicia. Preto de unha delas, hai un lavadeiro no que fai tempo se podía lavar a roupa en auga ben quente.



    E como xa era a hora de comer, dirixímonos a buscar uns amendoados de San Bieito ó mosteiro de San Bieito de Pereira, moi cerquiña do centro. As relixiosas de clausura manteñen a súa receita orixinal dende o século XIX polo cal paréceme unha compra obrigatoria se visitas o lugar. 

    E por último, puidemos disfrutar da nosa estancia en Casa A Pedreira nunha paraxe fermosa e tranquila a tan só 2 minutos en coche do centro urbano. Moi recomendable para pasar un fin de semana desconectado do mundo.


    EN CASTELLANO:

    Gracias a la asociación Galicia TB, de la que formo parte, tuve la oportunidad de conocer Cuntis lugar del cual lo único que había oído hablar, era de que tenía un balneario. Sin embargo, y gracias también a las informaciones de Lorena, nuestra guía, descubrí algunas cosas que de verdad me llamaron a la atención.

    La primera cosa fue una fiesta muy peculiar llamada "Belle Epoque". El tema surgió a raíz de la visita a un bar llamado "Quico" el cual cuando entras en él, da la sensación de que se ha quedado anclado en el tiempo. Entonces la guía nos contó que desde hace 3 años, el segundo sábado del mes de septiembre, se celebra una fiesta conmemorativa de los "felices años 20" en la que los vecinos de la localidad participan muy activamente. Hay desde paseos en carruaje, mercados artesanales, actividades de teatro, un almuerzo con menús "Belle epoque" hasta actuaciones musicales y una cena-baile de la época donde el baile de medianoche da por finalizada la fiesta. Es tan importante para ellos que cuando terminamos la ruta por Cuntis, el mismo alcalde nos recibió en el ayuntamiento para mostrarnos un vídeo de la misma. Personalmente me parece una fiesta muy original y divertida que de pie a que todos los vecinos participen, de una forma o de otra.

    Bar Quico

    Otra cosa que me gustó mucho fue la forma en la que allí se celebra la fiesta del San Juán: desde hace unos años ésta se celebra en Castrolandín, asentamiento prehistórico de más de 2.500 años localizado a 1 km del núcleo urbano (desde aquí podemos disfrutar de una vista panorámica de todo el valle de Cuntis). En este lugar, se recuperó una vieja tradición: en el solsticio de verano, la noche del 23 de junio se celebra encendiendo 52 antorchas de las que cuelgan 7 piñas, simbolizando las 52 semanas del año y los 7 días de la semana. Esta tradición constituye uno de los rituales más mágicos de toda Galicia.

    San Xoán en Castrolandín, Fonte: www.berenguela.com
    Continuando con nuestra visita guiada, pudimos ver dos termas pequeñas (una de 59º y otra de 53º) muy cerca del balneario del lugar, el cual presume de ser el mayor de toda Galicia. Cerca de una de ellas, hay un lavadero en el que hace tiempo se podía lavar la ropa en agua bien calentita.



    Y como ya era la hora de comer, nos dirigimos a buscar unos almendrados de San Bieito al monasterio de San Bieito de Pereira, muy cerca del centro. Las religiosas de clausura mantienen su receta original desde el siglo XIX por lo cual me parece una compra obligatoria si visitas el lugar.

    Y por último, pudimos disfrutar de nuestra estancia en Casa A Pedreira en un paraje hermoso y tranquilo a tan sólo 2 minutos en coche del centro urbano. Muy recomendable para pasar un fin de semana desconectado del mundo.

    Slow Galicia - Xantar de Vagar

    $
    0
    0

    As cidades de hoxe en día cada vez parécense máis entre elas: están perdendo a súa personalidade e identidade, estanse homoxeneizando. Ritmo frenético, bloques de edificios idénticos, pérdida do contacto coa natureza ...

    Caracol que representa a filosofía Slow
    O movemento Slow nace na Praza de España de Roma (Italia) no 1986 cando Carlo Petrini, crítico enólogo natural de Bra, se indignou ao ver como querían abrir un McDonald’s nas escaleiras de tan emblemático lugar. Funda “Slow Food” como contrapunto á fast food e reivindica as vantaxes dunha vida pausada, comezando pola mellora da calidade dos alimentos e a defensa da biodiversidade entre outros. O 15 de outubro daquel ano Carlo Petrini e os alcaldes de Bra, Greve in Chianti, Positano e Orvieto firmaron a acta constitutiva da fundación deste movemento que suma xa máis de 100.000 membros en 132 países.


    E, por que se chama Slow Food?

    É unha forma irónica de dicir non á fast-food. Slow Food significa vivir sen presas, comezando pola mesa.

    Por que o símbolo do caracol?

    Escolleuse o caracol pola súa lentitude tanto ao desprazarse coma ao comer. Tamén é unha especialidade culinaria da zona de Bra (Italia), berce do movemento Slow Food.


    En Galicia, o representante do convivium chámase Xesús Trillo, xerente do establecemento de turismo rural Casa Trillo na localidade de Muxía. Aquí foi onde comezou a forxarse a asociación slow galega e onde se presentou por primeira vez o 18 de novembro de 2010. Denomínanse “Xantar de Vagar”.

    Comedor Casa Trillo
    Entre as iniciativas que levan a cabo está a celebración do Terra Madre Day o día 10 de decembro de cada ano. Nesta data as comunidades do alimento e os convivium de Slow Food reúnense en comidas colectivas, festivais da comunidade, protestas, talleres para nenos, visitas ós produtores e moito máis, celebrando as tradicións alimentarias locais e facendo unha desmostración práctica da filosofía de Slow Food sobre os alimentos bos, limpos e xustos para as súas comunidades, para os medios de comunicación e para os políticos locais. 

    En Galicia ten lugar en Casa Trillo cunha degustación do porco celta, produto vinculado á Costa da Morte e que forma parte da Arca do Gusto. Asisten políticos, medios de comunicación e persoas afíns a este movemento para conversar e celebrar este día tan importante na filosofía Slow.

    Produtos da "Arca do Gusto" en Galicia
    (Fonte: Slow Food Galicia)
    A Arca do Gusto foi creada no 1996 co propósito de ter un catálogo de produtos alimentarios, describilos e captar a atención do público sobre os mesmos. Proceden de todo o mundo e están estreitamente vinculados ás comunidades e culturas específicas e, desafortunadamente, están en perigo de desaparición. Na nosa comunidade están incorporados tres alimentos: o centolo de Lira, o millo corvo e o anteriormente mencionado porco celta. 










    Se queredes descubrir en que consiste o movemento Slow e informarvos sobre o mesmo, non hai mellor lugar que no que se orixinou Slow Galicia, donde a tranquilidade, o contacto ca natureza e a degustación de produtos locais son a nota predominante.



    EN CASTELLANO:

    Las ciudades de hoy en día cada vez se parecen más entre ellas: están perdiendo su personalidad e identidad, están homogeneizándose. Ritmo frenético, bloques de edificios idénticos, pérdida del contacto con la naturaleza ...

    Caracol que representa la filosofía Slow
    El movimiento Slow nace en la Plaza de España de Roma (Italia) en 1986 cuando Carlo Petrini, crítico enólogo natural de Bra, se indignó al ver cómo querían abrir un McDonald's en las escaleras de tan emblemático lugar. Funda "Slow Food" como contrapunto a la fast food y reivindica las ventajas de una vida pausada, comenzando por la mejora de la calidad de los alimentos y la defensa de la biodiversidad entre otros. El 15 de octubre de aquel año Carlo Petrini y los alcaldes de Bra, Greve in Chianti, Positano y Orvieto firmaron el acta constitutiva de la fundación de este movimiento que suma ya más de 100.000 miembros en 132 países.


    ¿Y, por qué se llama Slow Food?

    Es una forma irónica de decir no a la fast-food. Slow Food significa vivir sin prisas, comenzando por la mesa.

    ¿Por qué el símbolo del caracol?

    Se escogió el caracol por su lentitud tanto al desplazarse como al comer. También es una especialidad culinaria de la zona de Bra (Italia), cuna del movimiento Slow Food.


    En Galicia, el representante del convivium se llama Xesús Trillo, gerente del establecimiento de turismo rural Casa Trillo en la localidad de Muxía. Aquí fue donde comenzó a forjarse la asociación slow gallega y donde se presentó por primera vez el 18 de noviembre de 2010. Se denominan "Xantar de Vagar".

    Comedor Casa Trillo

    Entre las iniciativas que llevan a cabo, está la celebración del Terra Madre Day el día 10 de diciembre de cada año. En esta fecha las comunidades del alimento y los convivium de Slow Food se reúnen en comidas colectivas, festivales de la comunidad, protestas, talleres para niños, visitas a los productores y mucho más, celebrando las tradiciones alimentarias locales y haciendo una demostración práctica de la filosofía de Slow Food sobre los alimentos buenos, limpios y justos para sus comunidades, para los medios de comunicación y para los políticos locales.

    En Galicia tiene lugar en Casa Trillo con una degustación del porco celta, producto vinculado a la Costa da Morte y que forma parte del Arca del Gusto. Asisten políticos, medios de comunicación y personas afines a este movimiento para conversar y celebrar este día tan importante en la filosofía Slow.

    Productos del "Arca del Gusto" en Galicia
    (Fuente: Slow Food Galicia)

    El Arca del Gusto fue creada en 1996 con el propósito de tener un catálogo de productos alimentarios, describirlos y captar la atención del público sobre los mismos. Proceden de todo el mundo y están estrechamente vinculados a las comunidades y culturas específicas y, desafortunadamente, están en peligro de desaparición. En nuestra comunidad están incorporados tres alimentos: el centollo de Lira, el millo corvo y el anteriormente mencionado porco celta.









    Si queréis descubrir en qué consiste el movimiento Slow e informaros sobre el mismo, no hay mejor lugar que en el que se originó Slow Galicia, donde la tranquilidad, el contacto con la naturaleza y la degustación de productos locales son la nota predominante.

    As 3 festas de San Xoán máis máxicas de toda Galicia

    $
    0
    0

    Aproxímanse as festas de San Xoán! En numerosos rincóns da nosa terra, na noite do solsticio de verán, establecida dende o cristianismo na noite de San Xoán, ríndese culto ó lume (fogueiras), á auga (baños sagrados), e ás herbas (herbas de San Xoán). Máis coñecida como a ‘Noite Meiga’, dise que nesta noite máxica comunícanse o mundo do máis alá co de máis acá. É o momento de espantar ós malos espíritus.

    As fogueiras acéndense chegado o día 24, é dicir, pasada a media noite. Atribúeselles protección e boa sorte ó feito de saltalas nove veces. A continuación as festas de San Xoán que eu considero as máis máxicas e especiais de toda Galicia:

    1. Cidade de A Coruña.

    Na A Coruña, San Xoán conseguiu o mérito de ser considerada como Festa de Interese Turístico Nacional. Os coruñeses festexan a chegada do verán con multitude de fogueiras, sardiñadas e un espectacular ambiente nunha festa que cada ano atrae un maior número de persoas e de turistas. Dende moi cedo pola mañá anúnciase a festa con un desfile de bandas e carrozas de meigas para rematar pola noite ca queima da fogueira.

    Praia de Riazor (A Coruña)
    Pero a fogueira máis concorrida é a que se levanta na praia de Riazor, ca figura dunha bruxa de cartón pedra, ó redor da cal se satirizan sucesos da vida política e social vividos ó longo do ano, antes de plantarlle lume.

    Ata aquí chegan en cabalgata a Meiga Maior, a Meiga Maior Infantil e as súas respectivas meigas de honor, que son as encargadas de acender a fogueira, nun espectáculo que abarrota as praias de Riazor e do Orzán.


    2. Cuntis (Pontevedra).

    Dende fai uns anos esta festa faise en Castrolandín, asentamento prehistórico de máis de 2.500 anos localizado a 1 km do núcleo urbano (dende aquí podemos disfrutar dunha vista panorámica de todo o val de Cuntis). Neste lugar, recuperouse una vella tradición: no solsticio de verán, a noite do 23 de xuño celébrase acendendo 52 antorchas das que colgan 7 piñas, simbolizando as 52 semanas do ano e os 7 días da semana. Esta tradición constitúe un dos rituais máis máxicos de toda Galicia.


    Fogueira de San Xoán

    3. Praia da Lanzada (Pontevedra).

    A Ermida da Nosa Señora da Lanzada foi construída no século XII en estilo Románico tardío. Está situada no extremo máis occidental dunha punta que se mete no mar. A lenda di que a capela áchase nun lugar onde seguramente un deus pagano foi venerado, moi posiblemente relacionado coa fertilidade.


    Ermida da Nosa Señora da Lanzada (Fonte: wikipedia)
    É por isto que aquí se celebra a noite máis máxica do ano cuns ritos moi particulares: as mulleres que queiran concebir, deberán bañarse nove veces e contar sete olas dende a número dúas ata a número nove. Para completar o rito de fecundidade, deberán deitarse sobre o Leito da Virxe que está situado moi preto da ermida ou pór ofrendas florais no mesmo.


    EN CASTELLANO:

    Se aproximan las fiestas de San Juan! En numerosos rincones de nuestra tierra, en la noche del solsticio de verano, establecida desde el cristianismo en la noche de San Juan, se rinde culto al fuego (hogueras), al agua (baños sagrados), y a las hierbas (hierbas de San Juan). Más conocida como la 'Noite Meiga', se dice que en esta noche mágica se comunican el mundo del más allá con el de más acá. Es el momento de espantar a los malos espíritus.

    Las hogueras se encienden llegado el día 24, es decir, pasada la media noche. Se les atribuye protección y buena suerte al hecho de saltarlas nueve veces. A continuación las fiestas de Sano Juan que yo considero las más mágicas y especiales de toda Galicia:


    1. Ciudad de A Coruña.

    En A Coruña, San Juan consiguió el mérito de ser considerada como Fiesta de Interés Turístico Nacional. Los coruñeses festejan la llegada del verano con multitud de hogueras, sardiñadas y un espectacular ambiente en una fiesta que cada año atrae a un mayor número de personas y de turistas. Desde muy temprano por la mañana se anuncia la fiesta con un desfile de bandas y carrozas de meigas para terminar por la noche con la quema de la hoguera.
    Playa de Riazor (A Coruña)
    Pero la hoguera más concurrida es la que se levanta en la playa de Riazor, con la figura de una bruja de cartón piedra, alrededor de la cual se satirizan sucesos de la vida política y social vividos a lo largo del año, antes de plantarle fuego.

    Hasta aquí llegan en cabalgata la Bruja Mayor, la Bruja Mayor Infantil y sus respectivas brujas de honor, que son las encargadas de que enciendan la hoguera, en un espectáculo que abarrota las playas de Riazor y del Orzán.

    Programa fiestas de San Xoán 2015 en A Coruña.

    2. Cuntis (Pontevedra).

    Desde hace unos años esta fiesta se hace en Castrolandín, asentamiento prehistórico de más de 2.500 años localizado a 1 km del núcleo urbano (desde aquí podemos disfrutar de una vista panorámica de todo el valle de Cuntis). En este lugar, se recuperó una vieja tradición: en el solsticio de verano, la noche del 23 de junio se celebra enardeciendo 52 antorchas de las que cuelgan 7 piñas, simbolizando las 52 semanas del año y los 7 días de la semana. Esta tradición constituye uno de los rituales más mágicos de toda Galicia.

    Hoguera de San Juan

    3. Playa de La Lanzada (Pontevedra)

    La Ermita de Nuestra Señora de la Lanzada fue construída en el siglo XII en estilo Románico tardío. Está situada en el extremo más occidental de una punta que se mete en el mar. La leyenda dice que la capilla se halla en un lugar donde seguramente un dios pagano fue venerado, muy posiblemente relacionado con la fertilidad.

    Ermita de Nuestra Señora de la Lanzada (Fuente: wikipedia)
    Y es por esto que aquí se celebra la noche más mágica del año con unos ritos muy particulares: las mujeres que quieran concebir, deberán bañarse nueve veces y contar siete olas desde la número dos hasta la número nueve. Para completar el rito de fecundidad, deberán acostarse sobre el Lecho de la Virgen que está situado muy cerca de la ermita o poner ofrendas florales en el mismo.


    Galizeando entre o lusco e o fusco

    $
    0
    0
    Como ben di o novo slogan de Galicia: "Quero descansar, quero sol, quero mar, quero un atardecer ..." Neste post sobran as palabras, así que vos deixarei cos 7 solpores máis espectaculares cos que me atopei dende que comecei con esta aventura de Galizeando. Espero que vos gusten tanto como a min. 



    Lugares ideais para experimentar a autenticidade dunha aldea galega

    $
    0
    0

    Sen dúbida, un lugar ideal para perderse na natureza, desconectar do mundo e experimentar a autenticidade dunha aldea galega, é Imo. Terra de meus avós e de meu pai, é un pequeno recuncho agochado nun lugar de Galicia moi preto da desembocadura do río Ulla. De seguro que te estarás preguntando, e que se pode atopar un aquí? A continuación a miña resposta.

    Imo conta con un conxunto de once hórreos de terra do tipo Noia datados do século XVIII e declarados Ben de Interese Cultural (BIC). Esta concentración tan orixinal coñécese co nome de os Hórreos da Lavandeira e atópanse na Eira de Abaixo. Están restaurados e representan un dos conxuntos máis importantes que temos hoxe en día en Galicia.  O lugar no que están ubicados ven sendo o campo da festa da localidade dende que eu teño memoria; un bonito marco para unha celebración que ten lugar o primeiro domingo de setembro en honra de San Roque e da Virxe das Dores. 
    Hórreos da Lavandeira
    A súa outra festa é a Romaría da Cruz do Abelán a principios de Xuño,  ao lado do mesmo cruceiro. Situado no cruce de camiños de Teaio, A Devesa e Imo, data do ano 1672. É o cruceiro máis antigo de toda Galicia.

    Existe outra concentración de hórreos, pero estes estan en peores condicións. O lugar no que se atopan, chámase a Eira de Arriba. 
    Grupo de Hórreos da Eira de Arriba

    Imo conta con unhas carrilleiras polas que perderse que non deixarán de sorprenderche a cada paso que das. Dende hórreos, fontes ata casas antigas polas que o tempo parece non pasar, en algúns casos, ou non perdoou, en outros. E o mellor de todo é que mentres un pasea soamente se oe, ou ben o murmullo da auga se estás preto dunha das cinco fontes que existen no lugar (cada unha co seu nome: fonte de Resúa, fonte de Ministro, fonte de Rita, fonte de Victorio e fonte de Cebolarivas), ou ben os paxaros cantando nun ton moi agradable e baixiño que te vai acompañando durante todo o camiño.


    Conta con unhas vistas espectaculares do río Ulla que consiguen hipnotizar ata ó máis escéptico. Tamén ten camiños entre a natureza onde a un lle gusta perderse de vez en cando e onde a man do home aínda non se deixou sentir.

    Se eres fan do "Turismo de Vagar" ou "Turismo Slow", gozar da autenticidade de Galicia, estar en contacto coa natureza e deixar atrás o ritmo frenético que caracteriza o teu día a día, anota este lugar na túa axenda.



    EN CASTELLANO:

    Sin duda, un lugar ideal para perderse en la naturaleza, desconectar del mundo y experimentar la autenticidad de una aldea gallega, es Imo. Tierra de mis abuelos y de mi padre, es un pequeño rincón escondido en un lugar de Galicia muy cerca de la desembocadura del río Ulla. Y seguro que te estarás preguntando, pero qué se puede encontrar uno aquí? A continuación mi respuesta.

    Imo cuenta con un conjunto de once hórreos de tierra del tipo Noia del siglo XVIII y declarados Bien de Interés Cultural (BIC). Esta concentración tan original se conoce con el nombre de los Hórreos da Lavandeira y se encuentran en a Eira de AbaixoEstán restaurados y representan uno de los conjuntos más importantes que tenemos hoy en día en Galicia.  El lugar en el que están ubicados, es en el que se celebra cada año la fiesta de la localidad desde que tengo memoria; un bonito marco para una celebración que tiene lugar el primer domingo de septiembre en honor a San Roque y a la Virgen de los Dolores. 
    Hórreos da Lavandeira
    Su otra fiesta es la Romería da Cruz do Abelán a principios de Junio, al lado de la misma cruz. Situado en el cruce de caminos de Teaio, A Devesa e Imo, data del año 1672. Es el cruceiro más antiguo de toda Galicia.

    Existe otra concentración de hórreos, pero estes están en peores condiciones. El lugar en el que se encuentran se llama a Eira de Arriba. 

    Grupo de Hórreos da Eira de Arriba

    Imo cuenta con unos caminos por los que perderse que no dejarán de sorprenderte a cada paso que das. Desde hórreos, fuentes hasta casas antiguas por las que el tiempo parece no pasar, en algunos casos, o en las que no ha perdonado, en otros.Y lo mejor de todo es que mientras uno pasea solamente se oye, bien el murmullo del agua si estás cerca de una de las cinco fuentes del lugar (cada una con su nombre: fuente de Resúa, fuente de Ministro, fuente de Rita, fuente de Victorio y fuente de Cebolarivas), bien los pájaros cantando en un tono muy agradable y suave que te va acompañando durante todo el camino.

    Cuenta con unas vistas espectaculares del río Ulla que consiguen hipnotizar incluso al más escéptico. También tiene caminos entre la naturaleza donde a uno le gusta perderse de vez en cuando y donde la mano del hombre aún no se ha dejado sentir.

    Si eres fan del "Turismo Lento" o "Turismo Slow", disfrutar de la autenticidad de Galicia, estar en contacto con la naturaleza y dejar atrás el ritmo frenético que caracteriza tu día a día, anota este lugar en tu agenda.  

    Lugares para experimentar a autenticidade dunha aldea galega (2)

    $
    0
    0
    Pensabades que xa volo contara todo de Imo? Pois a resposta é non. Aínda nos quedan máis cousas que saber deste pequeno curruncho a soamente 36 quilómetros de Santiago de Compostela e que posúe unha riqueza cultural e paisaxística que moita xente descoñece. 

    Recordamos que, entre outras cousas, xa falamos de dous grupos de hórreos, un chamado os Hórreos da Lavandeira (BIC) na Eira de Abaixo, e outro grupo na Eira de Arriba que non están restaurados pero que vale a pena visitar sen dúbida. E que situado no cruce de camiños de Teaio, a Devesa e Imo, está o cruceiro máis antigo de toda Galicia datado do ano 1672, chamado a Cruz do Avelán (na foto).


    Neste post vouvos a falar das Brañas de Laíño, lugar que tanto eu coma meus irmáns explorabamos cando éramos pequenos xa que tiñamos que atravesalas para chegar ata a beira do río, para poder ver no outro lado como pasaba o tren por Valga. Pois resulta que estas brañas de marea son unha das zonas húmidas máis grandes de toda Galicia e albergan unha riqueza ambiental moi importante, protexida pola Rede natura 2000. Este lugar ten estas características tan peculiares porque está moi preto da desembocadura do río Ulla, e as mareas vivas da Ría de Arousa inundan a ribeira norte do mesmo. Cabe destacar que teñen unha notable variedade de flora e fauna tendo exemplares en perigo de extinción. 


    Por último, é de especial mención que a gran poetisa Rosalía de Castro lle adicou unhas palabras no poema "Cómo chove miudiño" da súa obra Cantares Gallegos (1863):

    "Como chove miudiño, 
    como miudiño chove, 
    pola banda de Laíño, 
    pola banda de Lestrobe ... "

    Podes ver o poema enteiro neste enlace: "Cómo chove miudiño

    Para rematar, agora falareivos do Petroglifo de Bouza Abadín. É un grupo de varios gravados rupestres en seis penedos nas faldras do monte Padronelo, a 200 m da aldea. É un conxunto de interese histórico e artístico da Idade de Bronce que dá testemuña das xentes que habitaron nesta zona entre os anos 1800 e 600 a.c. Esta é a estación de arte rupestre máis importante do concello de Dodro. A continuación unha fotografía do mesmo.


    Como vedes en Galicia temos pequenos recunchos que non nos deixan de sorprender. Moitas veces non necesitamos saír fóra  porque aínda descoñecemos o que temos aquí.

    EN CASTELLANO.

    Pensabais que ya os lo lo había contado todo de Imo? Pues la respuesta es no. Aún nos quedan más cosas que saber de este pequeño rincón a solamente 36 kilómetros de Santiago de Compostela y que posee una riqueza cultural y paisajística que mucha gente desconoce.

    Recordamos que, entre otras cosas, ya hemos hablado de dos grupos de hórreos, uno llamado os Hórreos da Lavandeira (BIC) en la Eira de Abaixo, y otro grupo en la Eira de Arriba que no están restaurados pero que vale la pena visitar sin duda. Y que situado en el cruce de caminos de Teaio, la Devesa e Imo, está el cruceiro más antiguo de toda Galicia datado del año 1672, llamado la Cruz do Avelán (en la foto).

    En este post os voy a hablar de las Brañas de Laíño, lugar que tanto yo como mis hermanos explorábamos cuando éramos pequeños ya que teníamos que cruzarlas para alcanzar la orilla del río, para poder ver en el otro lado como pasaba el tren por Valga. Pues resulta que estos humedales de marea son una de las zonas húmedas más grandes de toda Galicia y albergan una riqueza ambiental muy importante, protegida por la Red natura 2000. Este lugar tiene estas características tan peculiares porque está muy cerca de la desembocadura del río Ulla, y las mareas vivas de la Ría de Arousa inundan la ribera norte del mismo. Cabe destacar que tienen una notable variedad de flora y fauna teniendo ejemplares en peligro de extinción.


    Por último, es de especial mención que la gran poetisa Rosalía de Castro le dedicó unas palabras en el poema "Cómo chove miudiño" de su obra Cantares Gallegos (1863):

    "Como chove miudiño, 
    como miudiño chove, 
    pola banda de Laíño, 
    pola banda de Lestrobe ... "


    Puedes ver el poema completo en este enlace: "Cómo chove miudiño

    Para terminar, ahora os hablaré del Petroglifo de Bouza Abadín. Es un grupo de varios grabados rupestres en seis rocas en las faldas del monte Padronelo, a 200 m de la aldea. Es un conjunto de interés histórico y artístico de la Edad de Bronce que da testigo de las gentes que habitaron en esta zona entre los años 1800 y 600 a.c. Esta es la estación de artes rupestres más importante del ayuntamiento de Dodro. A continuación una fotografía del mismo.


    Como veis, en Galicia tenemos pequeños rincones que no nos dejan de sorprender. Muchas veces no necesitamos salir fuera porque aún desconocemos lo que tenemos aquí.



    8 Rincóns "Slow" en Galicia ideais para desconectar

    $
    0
    0

    As cidades de hoxe en día cada vez parécense máis entre elas: están perdendo a súa personalidade e identidade, estanse homoxeneizando. Ritmo frenético, bloques de edificios idénticos, pérdida do contacto coa natureza ... Neste contexto xurde en Italia un novo movemento que promove unha vida máis plena, desacelerada e auténtica. Estamos falando do movemento Slow.

    Galicia é un lugar cun enorme potencial Slow (palabras do Secretario Internacional de Slow Food, Paolo Di Croce, na súa última visita a Vimianzo) e por elo, moita xente que busca desconectar do estrés da súa vida e relaxarse, viaxa á nosa terra. A continuación amosareivos aqueles rincóns que algúns dos compañeiros de Galicia TB, entre eles eu, usan para desconectar da súa vida cotiá e tomarse un tempo para achegarse a si mesmos. Ingredientes principais: as súas paisaxes e o contacto coa natureza. Comezamos!!


    1. "Cabo Norte". 

    Tanto o interior coma a costa galega ten milleiros de lugares para desconectar e gozar da calma e paisaxes desta terra tan especial. Un dos meus favoritos son as praias máis solitarias do concello de Porto do Son onde, mesmo en pleno verán, podes pasear por elas en soidade mentres ves unha fermosa posta de sol.





    2. "Maruxaina y su mochila".

    Non teño que pensar moito; o meu lugar para desconectar do mundo está aquí preto. Elixo as Illas Cíes como lugar slow, pero ollo, non falamos dos meses de verán nos que apenas é posible conseguir un pouco de relax. Ir a pasar unha fin de semana en marzo por exemplo, cando as praias están baleiras, non hai gritos, tampouco xente facendo selfies nin barcos cheos de sombrillas e bolsas cada hora.




    Poder subir ó faro sen cruzarte con ninguén, ver animaliños varios e disfrutar do silencio interrumpido polas malignas gaivotas que agardan os seus botíns de tempada. Espertar nun camping deserto, ver como as túas son as únicas pegadas na area e sentirte coma se foses o único habitante.

    Este é o meu paraíso, a miña visita anual de desconexión total, sen móbil nin nada enchufable, unha pequena mochila, un bo libro e pouco máis. Nas Cíes non precisas nada, o entorno ofréceche de todo.

    http://www.maruxainaysumochila.com/


    3. Millán Dasairas.

    Os Cañóns do Sil son xa en si mesmos un destino excelente en Galicia para gozar pausadamente das súas paisaxes, mosteiros e miradoiros acompañados unicamente da tranquilidade que só a natureza pode proporcionar.

    De entre todos os lugares que coñezo da zona, o que máis me impresionou é a pasarela do río Mao, que transcorre paralela ao devandito río. A pasarela é unha autentica pasada xa que hai puntos nos que se eleva varios metros sobre o río deixando unhas vistas xeniais e non adoita estar moi concorrida polo que se pode gozar da tranquilidade dun paseo por ela. Moi recomendable sobre todo en primavera ou en outono.





    Máis información sobre este lugar en: http://www.millandasairas.com/2014/06/pasarela-del-rio-mao-y-esgos/


    4. "Deambulando con Artabria".

    Trátase do Seixo Branco, unha zona de acantilados en Mera, no concello de Oleiros e dende onde se divisa a cidade da Coruña. É un sitio especial, rodeado de verde e de mar. Hai varias rutas de senderismo nesa zona e poderás desconectar totalmente. Tamén quedan restos dunhas baterías militares, pero tede coidado coas furnas, que para que non o saiba, son covas marinas que "nacen" grazas a erosión do mar.



    5. "Viaxando en Furgo".

    Area recreativa de San Xoan, Guitiriz. Como chegar? Dende Guitiriz toma a estrada en dirección a Os Vilares, e a 2,5 km colle unha pista á esquerda. Transcorridos 5 km atopámonos co lugar. Accesibilidade: peonil, en coche e en autobús.


    Área de recreo que ocupa unha superficie de 1,2 ha, situada á beira dun encoro (que abastece de auga a vila de Guitiriz) e no medio dun frondoso piñeiral salpicado con vexetación autóctona.



    Á esquerda encontrámonos co pantano, bordeado por unha pista que leva xusto ata a área de descanso suficientemente equipada para comer ao aire libre e gozar do descanso, cun refuxio de pedra de boas dimensións e unha fonte construída en pedra de cantería dun só cano en 1985.

    Para nós é un lugar moi especial, pois imos 4 veces ao ano para ensinar ao noso peque as diferentes estacións e como afecta á natureza.


    6. "Tales of a Wanderer".

    A Praia do Rostro, unha magnífica praia preto de Fisterra na que se pode pasear, surfear, e mesmo voar o papaventos nun dos moitos días nos que os ventos do Océano Atlántico golpean as súas dunas. O mellor: non adoita estar moi concorrida.



    http://www.talesofawanderer.com/


    7. "Enfoca Galicia".

    Un lugar en Galicia...? Unha dura decisión. Pero pódovos recomendar un lugar para unha noite despexada. Ese lugar é o Faro do Roncudo. Se durante o día impresiona, e máis durante os temporais de inverno, é un lugar "tranquilo" durante as noites de verán.

    É un punto moi especial en Galicia, non só por aparcar o coche e a simple vista alzar a mirada e encontrarse coa vía láctea, senón porque esa zona na costa representa en Galicia que moitas persoas durante centos de anos deixaron a súa vida no mar pasando por estas costas embravecidas. Sentarse, gozar do son do vento contra a costa ... e recordar as persoas que viven para sempre baixo o faro.



    http://enfocagalicia.com/


    8. Galizeando.

    E por último, tócame a min contarvos o meu rincón slow para a desconexión, aquí vai!! Cando necesito desestresarme un pouco voume a un lugar moi pequeno perdido na Ría de Arousa chamado o Areoso. Pero ó igual que Maruxaina, e dado que no verán se enche de xente, fágoo "fora de tempada", cando non hai ninguén. É un lugar tremendamente tranquilo e aislado que asemella unha duna xurdida do mar. A claridade e transparencia das súas augas invitan a sumerxirse nas mesmas. Un quédase encandilado observando os seus fondos mariños e a súa area branca e fina que non ten nada que envidiar aos máis famosos destinos turísticos. Como non se pode relaxar un con este panorama??




    Cal é o teu rincón Slow en Galicia??


    EN CASTELLANO.

    Las ciudades de hoy en día cada vez se parecen más entre ellas: están perdiendo su personalidad e identidad, están homogeneizándose. Ritmo frenético, bloques de edificios idénticos, pérdida del contacto con la naturaleza ... En este contexto surge en Italia un nuevo movimiento que promueve una vida más plena, desacelerada y auténtica. Estamos hablando del movimiento Slow.

    Galicia es un lugar con un enorme potencial Slow (palabras del Secretario Internacional de Slow Food, Paolo Di Croce, en su última visita a Vimianzo) y por ello, mucha gente que busca desconectar del estrés de su vida y relajarse, viaja a nuestra tierra. A continuación os mostraré aquellos rincones que algunos de los compañeros de Galicia TB usan para desconectar de su vida cotidiana y tomarse un tiempo para acercarse a sí mismos. Ingredientes principales: sus paisajes y el contacto con la naturaleza. Comenzamos!!


    1. "Cabo Norte". 

    Tanto el interior como la costa gallega tienen miles de lugares para desconectar y disfrutar de la calma y paisajes de esta tierra tan especial. Uno de mis favoritos, son las playas más solitarias del ayuntamiento de Porto do Son donde, incluso en pleno verano, puedes pasear por ellas en soledad mientras ves una hermosa puesta de sol.





    2. "Maruxaina y su mochila".

    No tengo que pensar mucho; mi lugar para desconectar del mundo está aquí cerca. Elijo las Islas Cíes como lugar slow, pero ojo, no hablamos de los meses de verano en los que apenas es posible conseguir un poco de relax. Ir a pasar una fin de semana en marzo por ejemplo, cuando las playas están vacías, no hay gritos, tampoco gente haciendo selfies ni barcos llenos de sombrillas y bolsas cada hora.





    Poder subir al faro sin cruzarte con nadie, ver pequeños animales y disfrutar del silencio interrumpido por las malignas gaviotas que aguardan sus botines de temporada. Despertarte en un camping desierto, ver como las tuyas son las únicas huellas en la arena y sentirte como si fueras el único habitante.

    Este es mi paraíso, mi visita anual de desconexión total, sin móvil ni nada enchufable, una pequeña mochila, un buen libro y poco más. En las Cíes no necesitas nada, el entorno te ofrece de todo.

    http://www.maruxainaysumochila.com/


    3. Millán Dasairas.

    Los Cañones del Sil son ya en sí mismos un destino excelente en Galicia para disfrutar pausadamente de sus paisajes, monasterios y miradores acompañados únicamente de la tranquilidad que sólo la naturaleza puede proporcionar.

    De entre todos los lugares que conozco de la zona, lo que más me impresionó es la pasarela del río Mao, que transcurre paralela a dicho río. La pasarela es una auténtica pasada ya que hay puntos en los que se eleva varios metros sobre el río dejando unas vistas geniales y no suele estar muy concurrida por el que se puede disfrutar de la tranquilidad de un paseo por ella. Muy recomendable sobre todo en primavera u otoño.




    Más información sobre este lugar en: http://www.millandasairas.com/2014/06/pasarela-del-rio-mao-y-esgos/


    4. "Deambulando con Artabria".

    Se trata del Seixo Branco, una zona de acantilados en Mera, en el ayuntamiento de Oleiros y desde donde se divisa la ciudad de A Coruña. Es un sitio especial, rodeado de verde y de mar. Hay varias rutas de senderismo en esa zona y podrás desconectar totalmente. También quedan restos de unas baterías militares, pero tened cuidado con las cavernas, que para el que no sepa, son cuevas marinas que "nacen" gracias a la erosión del mar.



    5. "Viaxando en Furgo".

    Área recreativa de San Xoan, Guitiriz. Cómo llegar? Desde Guitiriz toma la carretera en dirección a Os Vilares, y a 2,5 km coge una pista a la izquierda. Transcurridos 5 km nos encontramos con el lugar. Accesibilidad: peatonal, en coche y en autobús.

    Área de recreo que ocupa una superficie de 1,2 ha, situada al lado de un embalse (que abastece de agua la villa de Guitiriz) y en medio de un frondoso pinar salpicado con vegetación autóctona.



    A la izquierda nos encontramos con el pantano, bordeado por una pista que lleva justo hasta el área de descanso suficientemente equipada para comer al aire libre y disfrutar del descanso, con un refugio de piedra de buenas dimensiones y una fuente construida en piedra de cantería de una sola cañería en 1985.

    Para nosotros es un lugar muy especial, pues vamos 4 veces al año para enseñar a nuestro peque las diferentes estaciones y como afecta a la naturaleza.


    6. "Tales of a Wanderer".

    La Playa del Rostro, una magnífica playa cerca de Fisterra en la que se puede pasear, surfear, e incluso volar la cometa en uno de los muchos días en los que los vientos del océano Atlántico golpean sus dunas. Lo mejor: no suele estar muy concurrida.



    http://www.talesofawanderer.com/


    7. "Enfoca Galicia".

    Un lugar en Galicia ...? Una dura decisión. Pero puedo recomendaros un lugar para una noche despejada. Ese lugar es el Faro de Roncudo. Si durante el día impresiona, y más durante los temporales de invierno, es un lugar "tranquilo" durante las noches de verano.

    Es un punto muy especial en Galicia, no sólo por aparcar el coche y a simple vista alzar la mirada y encontrarse con la vía láctea, sino porque esa zona en la costa representa en Galicia que muchas personas durante cientos de años dejaron su vida en el mar pasando por estas costas embravecidas. Sentarse, disfrutar del sonido del viento contra la costa ... y recordar a las personas que viven para siempre bajo el faro.



    http://enfocagalicia.com/


    8. Galizeando.

    Y por último, me toca a mí contaros mi rincón slow para la desconexión, aquí va!! Cuando necesito desestresarme un poco me voy a un lugar muy pequeño perdido en la Ría de Arousa llamado el Areoso. Pero al igual que Maruxaina, y dado que en verano se llena de gente, lo hago "fuera de temporada", cuando no hay nadie. Es un lugar tremendamente tranquilo y aislado que asemeja una duna surgida del mar. La claridad y transparencia de sus aguas invitan a sumergirse en las mismas. Uno se queda encandilado observando sus fondos marinos y su arena blanca y fina que no tienen nada que envidiar a los más famosos destinos turísticos. Cómo no se puede relajar uno con este panorama??




    Cuál es tu rincón Slow en Galicia??? 


    Galizeando na Casa do Batán

    $
    0
    0

    No meu afán por buscar rincóns "Slow" en Galicia, atopeime con un bonito aloxamento  no lugar de Chavín (Viveiro), onde se celebra a famosa romería do Naseiro, da que falaremos en próximos artigos. Eu persoalmente non coñecía esta zona, así que matei dous paxaros dun tiro, e alí me fun.


    Unha vez que se chega a Chavín, xa hai indicacións para a Casa do Batán, así que non houbo maior problema para atopala. Os "caseiros" son Luz e Antón, unha parella moi "Slow" que leva dirixindo este lugar dende xa fai once anos. E estarédesvos preguntando, pero que quere dicir que sexan "Slow"? Pois quere dicir ...

    • Que estamos ante unha casa onde a tradición aparece mesturada coa modernidade.
    • Onde as comidas están compostas por produtos de "km 0", é dicir, como moi lonxe     procedentes de 100 km á redonda, e elaborados sempre na súa cociña.
    • Que son sostibles e respectuosos co medio ambiente en todo momento.
    • A ausencia de TV, que vos direi que en ningún momento se bota de menos. Isto contribúe a que os habitantes da casa interactúen entre eles.
    • Un ambiente tranquilo e de relax onde o ritmo o marcas ti. 
    Unha vez que sabemos o que significa este concepto, novo para algúns e xa coñecido para outros, seguirei contando a miña experiencia en Casa do Batán. Luz e Antón estaban na porta para recibirnos e, antes de nada, amosáronnos a casa contándonos a súa historia (se queredes sabela, teredes que ir). Trataron de manter a esencia da mesma conservando lugares como a pedra do muiño (hoxe unha pequena biblioteca), os comedeiros do gando, a lareira, o lavadeiro de pedra... pero todo isto adaptado ós nosos tempos, cuns pequenos toques de modernidade.


    O último punto do percorrido foi a nosa habitación, chamada Lúa Chea, ampla, luminosa e cunha decoración do máis orixinal. Porque aquí tódalas habitacións (catro en total) teñen o seu nome: Lúa nova, Cuarto menguante e Cuarto crecente, cada unha diferente e especial ó seu xeito. 


    Máis tarde, achegámonos a cear a Viveiro e unha vez que voltamos, tiñabamos unha bandexa con licores esperando por nós na mesiña do salón. Cando comezábamos a degustalos, Luz e Antón apareceron para interesarse por nós. Ahí comezamos unha longa e entretida conversa na que falamos de moitas cousas e que xa nos levou á madrugada. Cóntanme que isto fanno con tódolos hóspedes, parellas que visitan este singular e apartado lugar procedentes de tódalas partes do mundo. 

    Ó día seguinte, tocaba probar o famoso "Almorzo Bataneiro" do que tanto oira falar. Tiñamos ata as 12 así que non apuramos moito. Ó son de fados, Luz sirveunos en primeiro lugar, un plato con tortilla de patacas de coristanco, chourizos de porco celta e queixo de San Simón. Se a pinta era boa, o sabor aínda era mellor. Notábase a calidade do produto ofrecido; un luxo para o noso paladar. En segundo e último lugar, a parte doce do almorzo: brownies de chocolate, madalenas e bica, eso si, todo sempre bataneado, é dicir, feito por eles (bueno, feito por Antón que é o cocinitas da casa). Ese día non comemos, con eso xa volo digo todo.

    Outras cousas que batanean: un bonito hórreo que está situado na entrada e que da pé a un orixinal rincón:



    Coidan moito os detalles como a calidade de sábanas e toallas, amenities de cosmética vexetal, e unha atmósfera de tranquilidade e relaxación que sempre está presente na casa e no seu entorno. Moitos establecementos pensan que non valoramos tan "pequenos" detalles, pero non é así, valorámolos e moito. Insisten en que eles ofrecen hospitalidade ante todo, e procuran dar o que eles quererían recibir. Ser "Slow" foi o resultado dunha evolución durante todos estes anos que levan abertos, e tratan de trasmitirlle esta "forma de vida" a todo aquel que pasa por Casa do Batán.

    E así como fomos, así viñemos: Luz e Antón na porta despedíndose de nós ata outra ocasión. 


    CASTELLANO.

    En mi afán por buscar rincones "Slow" en Galicia, me encontré con uno bonito alojamiento en el lugar de Chavín (Viveiro), donde se celebra la famosa romería del Naseiro, de la que hablaremos en próximos artículos. Yo personalmente no conocía esta zona, así que maté dos pájaros de un tiro, y allí me fui.



    Una vez que se llega a Chavín, hay indicaciones para la Casa do Batán, así que no hubo mayor problema para encontrarla. Los "caseros" son Luz y Antón, una pareja muy "Slow" que lleva dirigiendo este lugar desde ya hace once años. Y os estaréis preguntando, pero qué quiere decir que sean "Slow"? Pues esto quiere decir ...

    • Que estamos ante una casa donde la tradición aparece mezclada con la modernidad.
    • Donde las comidas están compuestas por productos de "km 0", es decir, como muy lejos procedentes de 100 km a la redonda, y elaborados siempre en su cocina.
    • Que son sostenibles y respetuosos con el medio ambiente en todo momento.
    • La ausencia de TV, que os diré que en ningún momento se echa de menos. Esto contribuye a que los habitantes de la casa interactúen entre ellos.
    • Un ambiente tranquilo y de relax donde el ritmo lo marcas tu. 
    Una vez que sabemos lo que significa este concepto, nuevo para algunos y ya conocido para otros, seguiré contando mi experiencia en Casa do Batán. Luz y Antón estaban en la puerta para recibirnos y, antes de nada, nos mostraron la casa contándonos su historia (si queréis saberla, tendréis que ir). Trataron de mantener la esencia de la misma conservando lugares como la piedra del molino (hoy una pequeña biblioteca), los comederos del ganado, la chimenea, el lavadero de piedra... pero todo esto adaptado a nuestros tiempos, con unos pequeños toques de modernidad.


    El último punto del recorrido fue nuestra habitación, llamada Luna Llena, amplia, luminosa y con una decoración de lo más original. Porque aquí todas las habitaciones (cuatro en total) tienen su nombre: Luna nueva, Cuarto menguante y Cuarto creciente, cada una diferente y especial a su manera. 


    Más tarde, nos acercamos a cenar a Viveiro y una vez que volvimos, teníamos una bandeja con licores esperando por nosotros en la mesita del salón. Cuando comenzábamos a degustarlos, Luz y Antón aparecieron para interesarse por nosotros. Ahí comenzamos una larga y entretenida conversación en la que hablamos de muchas cosas y que ya nos llevó a la madrugada. Me cuentan que esto lo hacen con todos los huéspedes, parejas que visitan este singular y apartado lugar procedentes de todas las partes del mundo. 

    Al día siguiente, tocaba probar el famoso "Desayuno Bataneiro" del que tanto oira hablar. Teníamos hasta las 12 así que no apuramos mucho. Al son de fados, Luz sirveunos en primer lugar, un plato con tortilla de patatas de coristanco, chorizos de cerdo celta y queso de San Simón. Si la pinta era buena, el sabor aún era mejor. Se notaba la calidad del producto ofrecido; un lujo para nuestro paladar. En segundo y último lugar, la parte doce del desayuno: brownies de chocolate, magdalenas y besa, eso sí, todo siempre bataneado, es decir, hecho por ellos (bueno, hecho por Antón que es el cocinitas de la casa). Ese día no comimos, con eso ya os lo digo todo.

    Otras cosas que batanean: un bonito hórreo que está situado en la entrada y que da pie a un original rincón:


    Cuidan mucho los detalles como la calidad de las sábanas y de las toallas, amenities de cosmética vegetal, y una atmósfera de tranquilidad y relajación que siempre está presente en la casa y en su entorno. Muchos establecimientos piensan que no valoramos tan "pequeños" detalles, pero no es así, los valoramos y mucho. Insisten en que ellos ofrecen hospitalidad ante todo, y procuran dar lo que ellos querrían recibir. Ser "Slow" fue el resultado de una evolución durante todos estos años que llevan abiertos, y tratan de trasmitirle esta "forma de vida" a todo aquel que pasa por Casa do Batán.




    Y así como fuimos, así vinimos: Luz y Antón en la puerta despidiéndose de nosotros hasta otra ocasión. 



    Nebra, Terra de Mártires

    $
    0
    0

    "Nebra saúda ó mar dende os verdes arborizados montes. Os seus ríos coñecen os segredos dos habitantes que poboaron o val dente tempos inmemoriais".

    Chegou ás miñas mans un libro sobre Nebra chamado: "Nebra, un lugar por descubrir" cuxo autor é José Suárez Caamaño, a quen pertence o primeiro párrafo do artigo. Un "paxariño" insinuoume se podía escribir algo deste lugar, para min ata agora descoñecido, e como vedes, non puiden dicirlle que non. Así que vos vou falar un pouco deste emprazamento, o cal forma parte da nosa historia, a historia de Galicia.

    Santa María de Nebra está situada no concello de Porto do Son a tan so 100 metros sobre o nivel do mar e ocupando, na súa maior parte, terreos de pendente. Conta con 772 habitantes e con praias como a Aguieira, a máis longa de todo o concello e unha das máis frecuentadas da zona.


    Sen embargo, esta parroquia sonense, é máis coñecida por un suceso tráxico que tivo lugar fai xa case 100 anos:

    O 12 de outubro de 1916, cinco labregos foron abatidos a tiros por axentes da Garda Civil na ponte de Cans, logo dunha mobilización promovida pola Liga Agraria de Nebra contra un imposto que crían inxusto. Son coñecidos como os Mártires de Cans. Os veciños de Nebra acuciados pola fame e fartos de sufir toda clase de vexacións, resistíronse a cumplir cos imperativos da lei escrita. Despóis de dez anos de miseria orixinada pola falta de pesca, uns homes constituidos en administradores comunales, quixeron facerlles pagar os despilfarros cometidos facendo un reparto veciñal do déficit. Os veciños do Son, sabedores de como se administraban os intereses municipales negáronse a facelo.

    "Amañeceu o día 12 de outubro do ano 1916. Día nefasto para a historia de Galicia. Pouco a pouco vaise xuntando a xente na ponte de Cans, veñen de todas as parroquias. De súpeto o estoupido dun foguete creba o silencio e ao mesmo tempo síntese o bruído dun corno. É o aviso por todos esperado. Xa falta pouco para que todo remate, para que o demo desenlace a traxedia ...
    Ponte de Cans hoxe en día, lugar onde ocorreu este suceso
    "De socato un murmurio espallouse polo ar e foi crecendo deica converterse nun alarido estremecedor. É o berro de trescentas gorxas que braman a un tempo todo o desespero por tanto tempo acougado. A Garda Civil camiña pisando forte en columna de dous, diante vai o capitán acompañado de dous tenentes, son máis de trinta que se van a enfrontar aos pobres labregos inertes; camiñan paseniño, mais o fato de aldeáns non recua senón que tamén vai para diante coas mulleres na cabeza. Agora só se escoita: "non se paga o défis non". Á beira do Capitán camiña cheo de medo o axente executivo Francisco Montenegro que ao ouvir os primeiros disparos foxe abandonando o cartapacio cos expedientes na estrada. O Capitán cos tenentes, cando estaba a menos de cen metros da xente, adiantouse e faloulles dicíndolles que se foran que non ía pasar nada, que el non quería mandar facer fogo. Que se foran, mais os paisanos estaban alporizados e contestaron: "¡Non queremos que nos embarguen, váianse!". 

    As mulleres escomezaron a camiñar cara a eles, os cales recuaron axiña. Armouse un gran barullo, todos berran, un fato dunhas vinte mulleres sepáranse do resto e avanzan, cegando corpo a corpo cos que recúan pouco a pouco, entre elas vai un mozo que leva un pequeno pao na man, que recibe na cabeza un sablazo que lle dá o tenente, ficando esnaquizado no chan; entre berros e ladrases escomezaron a caer pedras sobre a forza, entón o capitán ordena facer unha descarga ó ar, mais iso non amedrente á xente, a cal tampouco se decata que xa hai feridos entre eles, pois semella que algún garda non fixo caso da orde de tirar ao aar e fíxoo ao vulto; a Garda Civil sigue recuando e o capitán volta a dar orde de que fagan outra descarga ao ar, pero repítese o de denantes e agora son moitos os laios e berros dos feridos que piden auxilio. O sangue enchoupa a estrada; os feridos son moitos, mais de trinta...; a xente detívose e o desconcerto é enorme agora só se escoitan os laios dos feridos, os lamentos dos homes e os choros das mulleres, o drama rematou. Aquela noite non durmiu ningúen na parroquia de Nebra: todo os veciños ían dun velatorio a outros dos dous mortos na Ponte de Cans".



    Agora recordaredes Nebra polos seus heroes, estou segura. E a realidade é que o abuso de poder sobre os cidadáns segue estando á orde do día. Dende Galizeando, quero facer unha pequena homenaxe, con este artigo, a este pobo e ás súas xentes.



    EN CASTELLANO.

    "Nebra saluda al mar desde los montes verdes y arbolados. Sus ríos conocen los secretos de los habitantes que poblaron el valle desde tiempos inmemoriales".

    Recientemente ha llegado a mis manos un libro titulado: "Nebra, un lugar por descubrir" cuyo autor es José Suárez Caamaño, a quien pertenece el primer párrafo del artículo. Un "pajarito" me insinuó si podía escribir algo de este lugar, para mí hasta ahora desconocido, y como veis, no pude decirle que no. Así que os voy a hablar un poco de este emplazamiento, el cual forma parte de nuestra historia, la historia de Galicia.

    Santa María de Nebra está situado en el ayuntamiento de Porto do Son a tan solo 100 metros sobre el nivel del mar y ocupando, en su mayor parte, terrenos de pendiente. Cuenta con 772 habitantes y con playas como la Aguieira, la más larga de todo el ayuntamiento y una de las más frecuentadas de la zona.


    Sin embargo, esta parroquia sonense, es más conocida por un suceso, uno trágico que tuvo lugar hace ya casi 100 años:

    El 12 de octubre de 1916, cinco labradores fueron abatidos a tiros por agentes de la Guardia Civil en el puente de Cans, después de una movilización promovida por la Liga Agraria de Nebra contra un impuesto que creían injusto. Son conocidos como los Mártires de Cans. Los vecinos de Nebra acuciados por el hambre y hartos de sufrir toda clase de vejaciones, se resistieron la cumplir con los imperativos de la ley escrita. Después de diez años de miseria originada por la falta de pesca, unos hombres constituidos en administradores comunales, quisieron hacerles pagar los despilfarros cometidos haciendo un reparto vecinal del déficit. Los vecinos del Son, sabedores de cómo se administraban los intereses municipales se negaron a hacerlo.

    "Amaneció el día 12 de octubre del año 1916. Día nefasto para la historia de Galicia. Poco a poco se va juntando la gente en el puente de Cans, vienen de todas las parroquias. De pronto la explosión de un cohete quiebra el silencio y al mismo tiempo se siente el sonido de un cuerno. Es el aviso por todos esperado. Ya falta poco para que todo finalice, para que el demonio desenlace la tragedia ...
    Ponte de Cans hoy en día, lugar donde ocurrió este suceso
    "De repente un murmullo se expandió por el aire y fue creciendo hasta convertirse en un alarido estremecedor. Es el grito de trescientas gargantas que braman a coro todo el desespero por tanto tiempo contenido. La Guardia Civil camina pisando fuerte en columna de dos, delante va el capitán acompañado de dos tenientes, son más de treinta los que se van a enfrentar a los pobres labradores inertes; caminan despacio, mas el grupo de aldeanos no se amedrenta sino que también va para delante con las mujeres en cabeza. Ahora sólo se escucha: "no se paga el défis no". Al lado del Capitán camina lleno de miedo el agente ejecutivo Francisco Montenegro que al oír los primeros disparos huye abandonando los expedientes en la carretera. El Capitán con los tenientes, cuando estaba a menos de cien metros de la gente, se adelantó y les habló diciéndoles que se habían ido que no iba a pasar nada, que él no quería mandar hacer fuego. Que se habían ido, mas los paisanos estaban alterados y contestaron: "¡No queremos que nos embarguen, váyanse!". 

    Las mujeres comenzaron a caminar hacia ellos, los cuales se amedrentaron enseguida. Se armó un gran alboroto, todos chillan, un grupo de unas veinte mujeres se separan del resto y avanzan; entre ellas va un joven que lleva un pequeño palo en la mano, que recibe en la cabeza un sablazo que le da el teniente, quedando destrozado en el suelo; entre gritos comenzaron a caer piedras sobre la fuerza, entonces el capitán ordena hacer una descarga al aire, pero eso no amedrenta a la gente, la cuál tampoco se entera que ya hay heridos entre ellos, pues parece que algún guardia no hizo caso de la orden de tirar al aire y lo hizo al bulto; la Guardia Civil sigue retrasándose y el capitán vuelve a dar orden de que hagan otra descarga al aire, pero se repite lo de antes y ahora son muchos los lamentos y gritos de los heridos que piden auxilio. La sangre empapa la carretera; los heridos son muchos, mas de treinta...; la gente se detuvo y el desconcierto es enorme ahora sólo se escuchan los lamentos de los heridos, los lamentos de los hombres y los lloros de las mujeres, el drama finalizó.Aquella noche no durmió nadie en la parroquia de Nebra: todo los vecinos iban de un velatorio a otro de los muertos en el Puente de Cans".



    Ahora recordaréis el lugar de Nebra por sus héroes, estoy segura. Y la realidad es que el abuso de poder sobre los ciudadanos sigue estando a la orden del día. Desde Galizeando, quiero hacer un pequeño homenaje, con este artículo, a este pueblo y a sus gentes.


    Fonte: "Nebra, un lugar por descubrir"


    Viewing all 33 articles
    Browse latest View live